Afspraak bevestigd

Het is onze laatste dag vandaag aan de kust. Ons plan om nog een laatste keer in zee te duiken gaat in rook op. De dramatisch bloedende wond die ik gisteren opliep blijkt een minuscuul sneetje te zijn, maar Wims benen zien eruit alsof ze onder de tractor van een boze boer zijn gekomen. 

In plaats van te zwemmen gaan we nog eens het dorpje in. Nog een keer dat lekkere ijs eten, nog wat foto's maken en natuurlijk de laatste lekkernijen inslaan. Olijven en olijfolie uit deze streek zijn geroemd om hun kwaliteit,  dus daar gaat ook wat van mee naar huis. 

Eerst even een belletje naar het thuisfront om te checken of alles in orde is. Soms denk ik, net als mijn moeder dat ik onmisbaar ben en dat mensen reddeloos verloren zijn zonder mij. 'Hoe moet dat zonder mij?' vroeg mam. Het was Wim die voor het eerst durfde uit te spreken. 'Ze zal gemist worden maar niemand is onmisbaar.'

Na het telefoontje valt er iets van me af. Ze doen het prima zonder mij. Mam was niet de allesbinder van het gezin en ook ik ben geen maïzena. Mam was een van de ingrediënten die maakten dat de taart zo lekker smaakte of misschien was ze wel de slagroom op de taart. Nu zijn we als gezin geen slagroomtaart meer, maar met de overige ingrediënten nog steeds een heerlijk gebakje waarin ieder ingrediënt even belangrijk is. Dus niet met Andrea als verantwoordelijke. 

Met dat besef pak ik een handje vol graspollen om ze weg te blazen richting zee. Een mooi symbool van loslaten. Helaas staat de wind de verkeerde kant op waardoor de pollen gewoon weer recht in mijn gezicht belanden. Dat is dan weer een beetje jammer.

Dan brengen we een bezoek aan Tellaro, een van de vele schilderachtige dorpen die deze streek rijk is. Het dorp inspireerde vele schrijvers waaronder de dichter Percy Shelley. Zijn vrouw Mary zal denk ik bekender zijn bij het grote publiek. In haar brein vond Frankenstein het levenslicht. Toch is de baai genoemd naar hem, de baai van de poëten. Wij kunnen ons goed voorstellen dat het inspirerend werkt voor schrijvers, dit kleurrijke dorp met een kerk die 'waakt' over de zee. De rust die hier heerst is een verademing ten opzichte van veel andere plaatsen. We denken dat het komt door de totale afwezigheid van (souvenir)winkels. Behalve een kruidenier en apotheek zijn er geen winkels, wel veel barretjes en restaurants. Voor de tweede keer deze week krijgen we zoveel hapjes bij de borrel dat we niet meer hoeven eten. 

'Hier wil ik terugkomen,' besluit ik. En meteen worden de plannen voor volgend jaar al gesmeed. Even later wandelen we nog wat langs zee. Wim maakt foto's en ik kijk uit over de baia dei poeti. Of het door de tweede Aperol komt is  onduidelijk, maar plotseling heb ik het gevoel dat we deze afspraak om terug te komen moeten bezegelen. Er staan drie jongens, bijna pubers hand in hand bij een stenen steiger. Ze overwegen te springen, maar zijn nog wat aarzelend. Plotseling worden ze voorbij gerend door een volledig geklede vrouw van middelbare leeftijd die met een enorm bommetje in de zee springt. Wanneer ik boven water kom zie ik ze met open mond kijken eerst naar mij en dan naar Wim. 

'Zo zeg ik,' als ik op het droge sta, dan is dat maar geregeld. Wim blijft er nog lang over napraten hoe verbijsterd die jochies waren. Nog drijfnat maar intens tevreden stap ik even later naast Wim in de auto. Met het dak van Ciro open rijden we terug, terwijl onze playlist Luigi Tango afspeelt met La lunga vacanza.

Het is een waardige afsluiter voor deze eerste week. We zijn klaar voor een weekendje weg tijdens de vakantie. Uit ervaring weten we inmiddels dat stedentrips nogal vermoeiend kunnen zijn dus de kans dat er geen of niet meteen een blog verschijnt is aanwezig. Wees gerust we melden ons vanzelf weer. 

Op speciaal verzoek van Helma nog wat foto's van het huisje. Voor meer info over dit huisje, zie deze link