Andra tutto bene

Als je zegt ‘Brescia’ roep ik niet direct enthousiast, ‘ja leuk.’ Sterker nog ik ken de stad alleen uit de recente nieuwsberichten over covid-19. Maar als Wim er iets over voorleest ben ik om. De stad heeft een rijke geschiedenis met overblijfselen van de Romeinen, enkele schitterende kathedralen, een prachtig kasteel en goede restaurants.

Tijdens de rit ernaartoe ben ik licht gespannen. Sinds de Coronacrisis ben ik niet meer in een stadscentrum geweest. Ik lees dat Brescia na Bergamo de zwaarst getroffen stad is in Italië. Het merendeel van de inwoners is dan immuun, probeer ik mezelf wijs te maken.

De spanning neemt alleen maar toe zodra we door de stad lopen. Over de balkons hangen her en der vlaggen met de tekst: ‘Andra tutto bene.’ Alles komt goed. Iedereen loopt hier met een mondkapje op en ik voel me net zo’n ramptoerist. ‘Zet je mondmasker op,’ maan ik Wim voortdurend. ‘Houd afstand.’ ‘Geef die oude mevrouw de ruimte.’  Wanneer ik op een bepaald moment roep ‘kijk uit voor die scooter,’ is hij er klaar mee en moppert, ‘jee wat ben je gestrest.’
‘Nou, dan houd ik mijn mond wel,’ reageer ik koppig, ‘dan loop je maar met je dromerige kop onder een auto.’

Pas na een eerste drankje ontspan ik ook wat en durf ik mijn mondkapje af te zetten voor de foto’s. Dan pas zie ik de schoonheid van de stad. De prachtige historische schatten en de levenslust van de bewoners.

Enkele maanden geleden (en misschien nog steeds) waarde hier door deze prachtige straten een dodelijk virus. Nu schijnt de zon en lijkt iedereen blij dat er weer iets van een normaal leven tot stand is gekomen. Toch nemen ze de maatregelen hier zeer serieus. Zelfs in de kerken hangen pompjes met desinfecterende gel, op de banken zijn zitplaatsen gemarkeerd en er is een stuk plexiglas gemonteerd bij de biechtstoel. Hoewel ik niet religieus ben brand ik in de kathedraal een kaarsje ter nagedachtenis aan alle slachtoffers van Covid-19.

Het hoogtepunt van deze dag is toch wel de lunch. De specialiteit van deze streek is Casoncelli, een gevulde pasta, gekruid met peterselie en overgoten met boter en kaas. Zo dikmakend als het klinkt is het natuurlijk ook, maar het is zo bizar lekker dat we de botersaus nog met een stuk brood van ons bord schrapen. 

De jonge charmante ober leren we intussen nog wat Nederlands. Zijn vriendin gaat studeren in Amsterdam en dus wil hij de taal een beetje leren. Tot tien tellen kan hij al. Ik zeg dat hij ‘ik hou van jou,’ moet zeggen tegen zijn vriendin.
‘Wat betekent dat?’ vraagt hij.
‘Ti amo,’
Een heftig hoofdschudden volgt, ‘no, no, too soon.’

Bij terugkomst in ons huisje eten we weer pasta (restjesdag). De regen heeft deze keer wel doorgezet en het is flink afgekoeld. Het is helaas de laatste avond in dit knusse huisje, waar de salamanders, vlinders, kevers en relmuizen onze gezelschapsdieren waren. Voor nu blijven we nog even kijken naar de maan die vlak boven een berg lijkt te hangen en schenken nog een limoncello in.