Het leven gaat door

Hoe afgelegen dit huisje ook ligt, ’s nachts is het er alles behalve stil. Er stommelt en krioelt van alles door de tuin en over het dak. De idyllische tuin verandert ’s nachts in een jagersterritorium waarbij de nodige slachtoffers vallen. Vreemd genoeg is het een geruststellend geluid om bij in slaap te vallen en we slapen dan ook heerlijk de eerste nacht.

Vandaag staat er een lichte wandeling op het programma naar een waterval in de buurt. Ongeveer een halfuur lopen volgens Wim. Inmiddels weet ik beter. Als Wim het heeft over een lichte wandeling kan het zomaar zijn dat je over rotspartijen moet klimmen op je gympies. Dat gebeurt me niet meer dus ik ben voorzien van stevige schoenen en een rugzak gevuld met eten en drinken.

Het is een mooie gelegenheid om ook mijn wandelstokken uit te proberen. Iedereen die veel in de bergen wandelt raadt ze aan om meer grip te hebben en knieën en enkels te ontlasten. Wat ik anders doe dan anderen weet ik niet, maar die stokken glijden steeds weg of blijven steken achter struiken of boomstronken. Gevolg is dat ik vijf keer onderuit ga. 

Ik ben er klaar mee, ook omdat we na twee uur stijgen nog steeds geen waterval zien. ‘Misschien had ik een routekaart mee moeten nemen,’ zegt Wim. En dan komen die stokken toch nog van pas om hem mee op zijn hersens te slaan.  😊

De afdaling gaat  gelukkig een stuk sneller en een verfrissende duik in ons zwembad doet wonderen voor mijn humeur.

Aan van de middag  bezoeken we het dorpje Lovere aan het Iseomeer. Het is gezellig druk langs de boulevard en op het dorpsplein. Mensen met kinderwagens, oude mannetjes op bankjes, spelende kinderen. Het is het Italië zoals wij dat kennen, met een belangrijk verschil… mondkapjes.

Het dragen van een mondkapje in het openbaar is hier verplicht, maar bijna niemand die het draagt zoals het hoort. Ze worden gedragen om polsen, ellebogen en enkels, sommige dragen het als bandana of als een soort baard bungelend onder de kin. In deze zwaar getroffen regio moet iedereen wel iemand hebben verloren aan Corona. En toch gaat het leven door als vanouds.

We schuiven aan op een terras voor een borrel, slenteren door het historisch centrum en strijken tot slot neer in een visrestaurant waar we een enorme schaal frutti di mare verorberen. De wijn komt hard bij me binnen, vandaar dat deze blog pas een dag later verschijnt.