Lokale gebruiken

Het eerste wat ik doe als ik ‘s morgens wakker word, is de balkondeur openen en de frisse zeebries naar binnen laten. Dan kruip ik nog even terug in bed en luister naar het zachte geruis van de golven.

Vandaag begint bewolkt, maar dat weerhoudt ons er niet van om na het ontbijt een leuk strandje op te zoeken. Net als in veel andere Italiaanse badplaatsen zijn ook in Moneglia grote delen kust opgekocht door hotels, maar tussen al die ligbedjes en parasols is er vaak ook een strook openbaar strand en daar droppen wij onze handdoeken.

Afgelopen weekend was het hier op veel stranden afgeladen vol. Nu is het een bewolkte maandag en een stuk relaxter. Om 11.00 uur breekt alsnog de zon in volle glorie door en dan wordt het ons letterlijk al snel te heet onder de voeten. We slenteren voor een gelato het dorp in.

Nu is er in elke stad of dorp in Italië altijd wel een ijssalon die zichzelf presenteert als de beste van Italië, dus dat is hier niet anders, maar toegegeven Qualcosa di buono is een ijssalon die mag pronken met verdomd lekker ijs. Het ijs is volledig bereid van lokale en biologische producten en dat proef je toch echt. Hele stukken fruit en noten zitten er in het ijsje dat we op de vuist smikkelen terwijl we slenteren langs een kustpad waar het volhangt met liefdesslotjes. Ik ben altijd nog op zoek naar een geschikt plekje om de vergeet-me-nietjes te planten, en hier op het pad der geliefden lijkt me een mooie plek om een dezer dagen terug te komen.

Tussen de middag eten we ‘thuis’ op ons balkon een heerlijke ovenverse focaccia met pesto, beide echte producten uit deze streek. Het glas lokale wijn erbij maakt dat we al snel de behoefte krijgen aan zo’n andere typisch Italiaanse traditie, siësta.

Aan het eind van de middag nemen we de auto richting Framura, dat is een gemeente van vijf dorpjes. Ze liggen op de route richting die andere vijf dorpen, de overbekende en daarmee platgetreden Cinque Terre. Deze vijf dorpjes zijn misschien minder kleurrijk, maar wel authentiek en heerlijk rustig.

We ontdekken hier een ‘bezienswaardigheid’ die we nog nergens anders hebben gezien. Alle katten die hier rondzwerven lijken te zijn opgemaakt met zwarte kohlpotlood. Het geeft ze een prachtige oogopslag, maar merkwaardig is het wel.

Een wandeling van zo´n 1,5 uur leidt ons via een prachtige kustweg door een van die dorpjes. Hier op de via del Mare ontdek ik nog een uitermate geschikte plek om ‘mam te begraven’ zoals we het een beetje gekscherend zijn gaan noemen. Onder een oude boom, vlak langs de kustlijn, uitkijkend over zee. Een betere plek om haar zaadjes te verspreiden kan ik me op dit moment niet voorstellen, dus ga ik in de weer met schepje, zaadjes en water. 

Of ze het ermee eens is? Niet lang daarna betrekt de lucht. We zijn pas halverwege de wandeling en horen het in de verte donderen. Even later vallen de eerste druppels. Daar blijft het trouwens bij, enkele druppels en een straf windje. Een typische storm in een glas water die dus amper de zwoele lucht verkoelt.

Bij terugkomst in het dorp eten we in een eenvoudige pizzeria waar we als toerist eerder uitzondering dan regel zijn. Daarmee hebben we ons vandaag toch echt heel erg aangepast aan de lokale gebruiken.