Slow travelling (Ciro aan het woord)

Even terug naar gisteren. Ja, het was een pittige reis, maar ze mogen niet klagen, want ik heb het zware werk verricht.  Mijn voorganger Niccoló deed dat met zijn turbomotor sneller, maar ik als hybride breng ze voor slechts 90 euro aan benzine van Heerlen,  dwars door Duitsland en Zwitserland, naar de zonnige badplaats Moneglia in Ligurië 1100 kilometer verderop.

Helaas heb ik niet overal invloed op. Zo is het hun eigen keuze om op het laatste moment niet voor de Gotthardtunnel maar voor de gelijknamige pas te kiezen. Mooiere route, wel een halfuur tijdsverlies. En als we na een enorm verkeersinfarct rond Genua veel later dan verwacht aankomen aan de Riviera del Levante wacht ons nog een verrassing. Moneglia is namelijk alleen te bereiken via een voormalige smalle treintunnel. En laat nou slechts 3 x per uur het sein op groen springen. Als je, zoals wij, net te laat bent, moet je dus 20 minuten wachten. De term slow travel krijgt daardoor een heel nieuwe dimensie.

En dan begint de onmogelijke zoektocht naar het vakantiehuisje.
‘Hier moet het zijn,’ zegt hij halverwege de tunnel.
‘Dat kan niet, ‘ beweert zij.
Navigatie van slag,  die twee kibbelend en ik tuf rustig door tot het einde van de tunnel.
Na nog eens twee keer door de tunnel rijden (inclusief wachttijd) ontdekken ze een inham van zo’n 30 meter midden in de tunnel. En daar ligt op een steenworp afstand van de zee het huisje.  

Het heeft nogal wat voeten in de aarde om te ontdekken hoe alles werkt, want je krijgt hier niemand te zien. Alles gaat via app. ‘Daar ligt de sleutel. Zo werkt het gas. De hoofdkraan zit daar.’
Als ze eenmaal gesetteld zijn is er alleen nog dat spectaculaire uitzicht, de geur van de zee en het geluid van golven. Er worden al meteen plannen gemaakt voor de komende week.

Meteen voeren ze al een deel van hun plannen uit. Gisteravond verdwenen ze het dorpje in voor wat zij een borrel noemen en wat een drankgelag bleek te worden. Vandaag beginnen ze de dag met een duik in de azuurblauwe zee. Het is een rotsstrand dat aan de voet van het huisje ligt. Dat betekent gladde stenen en als een soort zeehond op de buik het water inglijden. Charmant ziet er anders uit, maar kennelijk genieten ze, want ze blijven lang spetteren.

Daarna volgt een eerste verkenning van het dorp Moneglia. Het is zondag, dus een bezoek aan de beide kerken mag niet ontbreken. Er worden kaarsjes gebrand, er wordt een traantje gelaten. Dan wordt er gegeten, gedronken, nog eens gezwommen en nog eens geborreld en weer gegeten. Zo kan ie wel weer.

Voor mij is er een eigen garage, al is de poort daarvan zo verroest dat die niet meer dicht gaat. Dat geeft helemaal niks, want zo kan ook ik uitkijken over de zee. Ik geloof dat we het met zijn drieën hier wel een weekje gaan uithouden.