Tijdreizen

Vandaag hebben we behoefte aan een rustige dag. Een beetje klooien in en rondom huis, en omdat we nu eenmaal niet lang stil kunnen zitten, gaan we ook nog even terug naar de prehistorie.

De vallei Camonica herbergt namelijk een waardevolle archeologische schat. Verspreid over meerdere parken liggen rotsen die zijn versierd met prehistorische tekeningen. Wij bezoeken het dichtstbijzijnde park dat ook nog eens omringt is door bos. Want ondanks het onweer van gisteren is er van enige verkoeling geen sprake.

Bij de entree van het park staat een bordje met de tekst
‘Every man realises, one fine day, that he is his father and grandfather and this is the only immortality possible’

Dat is een prachtig besef om mee door dit park te lopen waar de stenen letterlijk geschiedenis ademen Een geschiedenis die zo ver teruggaat dat we ons er bijna geen voorstelling van kunnen maken. Bizar hoe goed sommige graveringen bewaard zijn. Veel religieuze symbolen maar ook rendieren en wezentjes. Het zijn tekeningen zoals een kind van vijf die tegenwoordig zou maken, mannetjes met harkhandjes en buitenproportionele fallussen (oké dat laatste zou een normaal kind dan weer niet tekenen). Maar het is knap als je beseft dat de graveringen dateren van 5000 voor Christus tot aan ongeveer de ijzertijd en erin gehamerd zijn met niet meer dan een puntig voorwerp.

Je kunt hier uren rondlopen en doen alsof je Fred en Wilma bent. Maar na twee uur betrekt de lucht en we zitten net op tijd in de auto voor de eerste druppels vallen. Nog voordat de regen de grond raakt, heeft het warme asfalt het verdampt. Stoomwolkjes komen omhoog van de straat en tien minuten later schijnt de zon weer.

Op de smalle kronkelweg richting ons huisje worden we ineens geconfronteerd met geiten. Dat is op zich het probleem niet, wel de tractor die erachter aan komt. We kunnen geen kant uit. Er wordt toch echt van ons verwacht dat we de haarspeldbochten een heel stuk in zijn achteruit rijden. Dat zou toch ironie ten top zijn dat we Niccoló nu alsnog tegen de rotsen zouden butsen. Maar dit karweitje kun je gerust aan Wim overlaten, die blijft daar ijzingwekkend kalm onder. Alleen de geiten beginnen geïrriteerd te mekkeren en wachten hun kans af om snel langs de auto te glippen om ons te passeren.

De rest van de dag genieten we van de rust en maken plannen voor de resterende dagen. Het resulteert erin dat we onze vakantie met een dag verlengen en wel in nationaal park Stelvio. Ach, als je toch in de buurt bent.