Zout, zilt en Sestri Levante

We hebben nu pas ontdekt hoe de airco werkt. Daardoor hebben we echt een goede nachtrust gehad en worden we uitgerust wakker. Desondanks kiezen we voor een relaxte dag.

Na een heerlijk ontbijt op het balkon nemen we een duik in de zee. De vorige keer was het een gedoe om glibberend via die rotsen de zee in te komen. Daarom zijn we nu gewapend met een luchtbed. Zo doe ik het vaker, ik leg het luchtbed in het water en laat mezelf er dan op mijn buik boven op glijden om al peddelend verder de zee in te gaan. Ideaal, maar dan moet je niet halverwege het strand al onderuit gaan. Het moet er lachwekkend uitzien, hoe ik worstel met het grote luchtbed, val en vervolgens ook nog eens dat luchtbed over me heen krijg. Maar afgezien van wat blauwe plekken en een beetje zere arm houd ik niks aan de val over. Eenmaal dobberend in zee geniet ik met volle teugen. De golven tillen het luchtbed af en toe omhoog en ik gier het uit als een klein kind. ´Joehoe,´ roep ik steeds maar weer uitgelaten. Behalve een verdwaalde meeuw is er niemand die het hoort.

Eenmaal terug aan wal, nestel ik me naast Wim op een handdoek op de rotsen en staar uit over het water. Ik besef dat ik me net echt gelukkig voelde. Het is voor het eerst sinds ik hoorde dat mam terminaal was dat dit vonkje van vreugde in mij weer tot leven komt. En dan ineens barst ik in een onbedaarlijke huilbui uit die zeker tien minuten duurt. Het zout van mijn tranen prikt op mijn licht verbrandde huid die nog zilt is van het zeewater. Gelukkig zijn er behalve Wim en een zwerfkat geen getuigen van mijn drama. Dan, wanneer het snikken langzaam overgaat in wat vaag gesnotter, vraagt Wim een beetje plagerig: ‘En, heb je het verdriet nu een plekje gegeven?’ Het maakt dat we allebei in lachen uitbarsten. We hebben er de afgelopen weken vaak om gelachen dat mensen die vraag stellen, zelfs al drie dagen na de uitvaart. Het is natuurlijk goed bedoeld, want niemand verwacht hopelijk serieus dat je daags na de crematie het verdriet en het gemis al een plek hebt gegeven. Het is zoiets dat mensen nou eenmaal zeggen om zich een houding te geven, om het verdriet te verzachten. Maar dat is volstrekt niet nodig, want verdriet hoort bij het leven. ‘Wie verdriet heeft gekend, geniet dubbel van vreugde,’ zei mijn moeder en dat heb ik zojuist al plonzend in de zee ook echt ervaren.

Na een schoonheidsslaapje pakken we eind van de middag Ciro richting Sestri Levante. Dat is een van de vele gezellige badplaatsen hier in de omgeving. Het ligt deels op een schiereiland en heeft die kenmerkende pastelkleurige huisjes langs schitterende baaien met veelzeggende namen als Baia delle Favole (sprookjesbaai) en Baia del Silenzio (baai van de stilte ). De eerste baai schijnt genoemd te zijn naar Hans Christian Anderson, de Deense sprookjesschrijver die hier een poosje woonde. Waarom de andere baai verwijst naar stilte is ons een raadsel want het is er vooral niet stil.

Er is leven in de brouwerij, spelende kinderen op het strand, vissersbootjes die aanmeren en bedrijvigheid van barretjes en restaurants. Al die gezelligheid is uitnodigend dus ook wij nuttigen met onze voeten in het zand een aperitivo. Voor dertien euro de man krijgen we ieder een lokale wijn en een enorme lading vishapjes erbij. Zoveel dat we ons voornemen om in dit dorp te eten laten varen. Onze magen zijn rijkelijk gevuld.

Dus in plaats van een restaurantje op te zoeken slenteren we door de kleine dorpskern. Er zijn leuke winkeltjes met kleding en boeken. Maar niets wat ons kan bekoren, behalve de lokale drankhandel.
Wim koopt er wat wijnen die we waarschijnlijk nog deze week opdrinken. Ik koop een fles likeur van basilicum voor mijn vader. Terwijl ik afreken zegt Wim: ‘Basilicum? Dat lust je vader toch helemaal niet. Nee die drinken we zelf wel op.’
Sorry pa, ik heb me laten overhalen.