Sneeuwballen gooien

Min of meer op de route naar huis ligt de Stelviopas, een van die prachtige bergetappes van de Giro d’Italië. Daar willen wij ook weleens rijden, zij het niet op de fiets, maar met onze Niccoló.

Het is een waar paradijs voor fietsers. Respect heb ik voor ze, zwoegend in die bergen in de brandende zon. Dan is het een stuk comfortabeler rijden met het open dak en de wind door ons haar. Links en soms ook rechts worden we ingehaald door motorrijders voor wie het eveneens een walhalla is om die kronkelende bergwegen te trotseren.

Omdat we toch nog een beetje willen bewegen, maken we een wandeling door Stelvio Nationaal Park. Het is een adembenemende ervaring. Terwijl de thermometer bijna dertig graden aantikt, gooien wij met sneeuwballen. De Greta in mij vraagt zich af hoe lang dat fenomeen nog kan duren in tijden van klimaatverandering.

De route is relatief eenvoudig met telkens een lichte stijging, tot we ineens toch heel hoog zitten in een gebied dat zo vredig is dat we er stil van worden. De stilte wordt plots overschreeuwt door een dier. Hij zit een paar meter voor ons op een rots. Hij staat op zijn achterpoten en maakt een schel schreeuwend geluid. Helaas slaat hij op de vlucht als we proberen dichterbij te komen voor een foto. Pas later tijdens de borrel en met Google bij de hand lezen we dat het een Alpenmarmot was die hoogstwaarschijnlijk zijn soortgenoten alarmeerde omdat er twee Hollanders op hun territorium kwamen.

Voor de ultieme beleving scheert er op de weg terug ook nog een prachtige arend vlak over ons hoofd. Deze krijgen we ondanks zijn beweeglijkheid dan weer wel op de foto.

Het is een waardige afsluiter van onze vakantie. Nu gaan we in het skiplaatsje Bormio nog even op zoek naar een geschikt restaurant voor het laatste avondmaal.

Ciao tutti