Romantisch hè

De regen van gisteravond heeft de hele nacht aangehouden en ook vandaag zijn de bergen half verscholen achter laaghangende bewolking. Wim trekt al vroeg erop uit om donkere luchten te fotograferen, intussen neem ik een douche en zorg voor het ontbijt. Daarna is het mijn beurt om er even alleen op uit te trekken. Ik heb een uitstapje waarbij ik Wim niet kan gebruiken. In het dorpje hier ligt een stenenwinkel waar ik al meerdere malen langs ben gelopen. Het is gewoon iets wat ik niet kan weerstaan, als een ekster word ik aangetrokken door fonkelende bergkristallen en glinsterende amethisten. Met een budget in gedachten loop ik het winkeltje binnen, maar er is zoveel keuze. Ik vind al die stenen mooi, vooral de blauwe en de groene. Misschien wordt de keuze makkelijker als ik die verkoopster vraag naar de werking van de verschillende stenen. Ze kijkt op van haar telefoon bij mijn vraag en wijst naar een boekje op de toonbank. ‘Da ist alles drin,’ zegt ze. Ik had eigenlijk verwacht dat ze heel enthousiast zou gaan vertellen over de heilzame werking van stenen. In plaats daarvan zegt ze er nog schouderophalend achteraan: ‘Wenn du daran glaubst’ Haar nuchterheid is verfrissend en op basis van diezelfde nuchterheid kies ik voor een blauwe lapis lazuli, omdat die zo mooi past bij de kleuren in mijn studeerkamer. O, en wacht...het is de steen van wijsheid en inzicht. Dat blijkt, want ik heb me keurig aan het budget gehouden.

Omdat het verder de hele dag af en aan gaat regenen, kiezen we voor een tripje met de auto. De Romantische Strasse is met 413 kilometer niet in een keer te doen, maar vanuit ons dorpje zitten we vrij snel op een deel van de route die langs idyllische dorpjes en prachtige natuur voert. Om de haverklap stoppen we om een lieflijk kerkje te bekijken dat zo mooi afsteekt tegen het groene berglandschap en de dreigende lucht. Na drie of vier kerkjes te hebben gefotografeerd beseffen we dat hier elke paar honderd meter zo’n kerk staat op de meest onlogische en vaak ontoegankelijke plekken waar je al heel toegewijd Christen moet zijn wil je daar een dienst bijwonen. Bovendien komt zo nu en dan uit die dreigende lucht ook regen, met bakken tegelijk. Het klettert op het stoffen dak van onze Ciro mobiel. Dan tuft Wim door het landschap en schreeuw ik boven de herrie uit: ‘Romantisch hè!’ Waarop hij weer terug schreeuwt: ‘Wat zeg je?’

Onze route eindigt daar waar een waterig zonnetje schijnt. Niet in de eerste plaats om die reden, maar omdat we trek hebben in iets lekkers. De mueslireep die we bij wijze van lunch hebben gegeten in de auto is intussen al een poosje verteerd. In Landsberg am Lech staan leuke kleurrijke huizen, we kunnen er relatief makkelijk de auto kwijt en als we met soepkom koffie en een stuk taart op een terras zitten, mis ik zowaar nog even mijn zonnebril. Ik fotografeer mijn gebak en stuur het naar de familieapp met de tekst: ‘Per toeval in een leuk stadje beland.’

Vrijwel direct appt mijn broer terug dat dit niet zomaar een stadje is, maar een met veel geschiedenis. Het is in deze plaats dat Adolf Hitler gevangen heeft gezeten en zijn beruchte boek schreef. Later is de gevangenis tijdelijk in gebruik genomen door de Amerikanen die daar talloze nazikopstukken ter dood hebben gebracht. Het is toch verrekte handig om een Wikipedia op afroep te hebben (dank je wel, Roy). Terwijl we door de straatjes van Landsberg wandelen, bekijken we deze plaats met andere ogen. Die gevangenis bestaat nog steeds maar hoeven we niet te zien. Wel bezoeken we de restanten van een voormalig concentratiekamp, dat nu Europaische Holocaust Gedenktstatte heet. Wat mij op dit soort plekken en momenten het meeste raakt is hoe de tijd gewoon verder gaat na de ongekende wreedheden. De vogels die fluiten, het fluisteren van de wind in een voor de rest volmaakte stilte, wilde bloemen die weelderig bloeien in een groen landschap, de bomen waarvan sommige minstens zo oud zijn als de gruweldaden die hebben plaatsgevonden.

Allebei een beetje onder de indruk rijden we in stilte terug. Dan besef ik dat ik te veel verhalen in mijn hoofd heb. Mijn manier van verwerken is schrijven, dus met terugwerkende kracht besluit ik alsnog te gaan verhalen over deze vakantie die alweer langzaam ten einde loopt.