Zenmodus

Pas rond de klok van negen word ik wakker en vervolgens ook Wim door mijn gestommel. Buiten is het bewolkt en het regent gestaag. Geen haast om op te staan vandaag, we hebben geen plannen.

We maken er een aanklooidag van, zoals we dat noemen. Wim kruipt achter zijn laptop en ik installeer een matje op de grond voor mijn wekelijkse yogasessie die ik vandaag thuis moet missen. Hoewel yoga in een groepje met docent natuurlijk gezelliger is, maakt het uitzicht dat nu dubbel en dwars goed. Ik kijk naar de bergen die in de nevel zijn gehuld. Het geeft een extra dimensie aan de krijger, de koe, de boom en de cobra. Dan strijkt een merel neer op het dak voor me. Hij zit daar een poosje mijn kant uit te kijken. Ik houd een paar tellen mijn adem in. Zelfs door de gesloten deur hoor ik zijn gezang, een repertoire van hoge en lage tonen, soms glashelder dan weer met een licht kraakje alsof er een krasje op de grammofoonplaat zit. Onverstoorbaar zingt hij zijn lied ook als Wim de deur opent voor een foto. Hij keer ons alleen zijn rug toe, maar het levert nog steeds een prachtig mystiek beeld op.

Tegen de middag klaart de lucht wat op en besluiten we alsnog een wandeling in de omgeving te maken. Op een steenworp afstand van ons huisje liggen de prachtigste wandelgebieden. We kiezen voor een korte maar toch uitdagende wandeling door de Schleifmùhlklamm. De uitdaging zit hem vooral in de door regen glibberige paden die ons door de kloof voeren, omhoog en omlaag langs het geweld van de waterval. Het is een werkelijk sprookjesachtige omgeving, dicht begroeid bos, dikke kronkelende boomwortels die extra obstakels vormen op het looppad en dan het constante gebulder van het denderende water. Omdat we moeten schreeuwen om elkaar te verstaan, leggen we de wandeling grotendeels in stilte af, waardoor de zenmodus waarin ik toch al verkeer nog wat langer aanhoudt.

Dan is het tijd om nog wat inkopen te doen. Morgen is het Hemelvaartsdag en dan is alles dicht en vrijdag gaan we alweer naar huis. We slaan wat noodzakelijke boodschappen in en ik koop nog een houten voederhuisje voor vogels. Oberammergau en de dorpjes daaromheen zijn bekend om het vele houtsnijwerk, dus het is een typisch souvenir uit deze streek. Het zal bovendien nog meer vogels naar onze kleine stadstuin trekken, en ik heb vandaag weer eens gemerkt dat ik diep ontroerd kan raken door een enkel vogeltje.

Om de dag goed af te ronden, gaan we uit eten, gewoon lekker te voet in het dorpje. Op nog geen tien minuten lopen ligt Restaurant Altes Sàgewerk, waar we zonder reservering terecht kunnen. Ook hier weer traditioneel Beiers, met een vleugje luxe. Alleen de porties zijn typisch Duits. Ik krijg zulke hoeveelheden niet weggewerkt, maar omdat het zo verdomd lekker is, kom ik toch een heel eind. Nog een heerlijk kruidenbittertje toe en je kunt mij afschrijven. Oké dan, nog één verhaaltje voor het slapen gaan.