Donkere luchten

We zijn bijgetankt en uitgeslapen, dus we kunnen weer in de benen. Vandaag rijden we iets noordelijk richting Pesaro. Daar ligt het prachtige natuurgebied San Bartolo waar we een mooie niet al te zware wandeling maken door schaduwrijke bossen, langs olijfgaarden, door lavendelvelden en over smalle kliffen met uitzicht op zee. Ik noem dit een zintuigenwandeling omdat we ons heel erg bewust zijn van al onze zintuigen. De geuren vooral, rozemarijn, lavendel en een mengeling van wilde bloemen waarvan we de naam niet weten. Soms wat geritsel in de struiken, knakkende takjes en hagedisjes die snel voor onze voeten wegschieten. De zeewind die ons zo nu en dan bereikt voelt als een verademing op onze verhitte gezichten. Het is vandaag bewolkt en een beetje drukkend, waardoor we zelfs tijdens die relatief lichte wandeling nog drijfnat worden van het zweet.

Dat verdient een duik in zee, vinden we als we terugkomen bij de auto en we rijden naar het dichtstbijzijnde kustplaatsje. Dat navigeren van ons blijft een probleem.
´Over 1 minuut zijn we er,’ zeg ik, want dat beweert Google Maps.
´O, nee wacht, nu duurt het nog 8 minuten.’
’He verdorie, nu zijn we er al voorbij gereden.’

En dan Wim die ineens de afslag Monte neemt in plaats van Mare.
’Maar we wilden toch naar de kust?’ vraag ik.
’Gaan we ook,’ zegt hij. En ik denk: zwijg maar.
Boven op de berg kijkt hij me een beetje schaapachtig aan: ‘O ja, monte haha dat is natuurlijk een berg.’

Gabicce Mare (dus niet Gabicce Monte) is zo’n typisch Italiaanse badplaats met veel strandtentjes en ligbedjes waar niemand ligt als wij aankomen. De lucht is donker en dreigend. Wij nog enthousiast in zwemkleding en handdoek onder de arm strijken neer in een barretje voor een Hugo en een Americano. Zal straks wel opklaren, denken we nog. Even later vliegen de borrelhapjes zo ongeveer van onze tafel af. De wind is krachtig, de lucht bijna zwart. Dat  zwemmen wordt niks vandaag.

We rijden terug (deels nog met open dak) via een aantal leuke dorpjes en langs een prachtig kasteel. (Als we hier nog eens terugkomen willen we het van binnen zien). Eenmaal bij ons huisje, kunnen we nog even genieten op ons terras . Het onweer komt steeds dichterbij en Wim met zijn camera in de aanslag probeert de bliksem vast te leggen. Dan barst de bui los en moeten we in allerijl de was binnenhalen. Al met al duurt het nog geen uur voordat de lucht weer begint op te klaren en we alsnog buiten op ons terras kunnen eten.