Lopen over het gezicht van de dictator

Er bereiken ons allerlei geluiden en dramatische beelden van overstromingen in Limburg. De bewoners van de Oliemolen bij ons onder in de straat zijn zwemmend uit hun woning gehaald. Straten en zelfs snelwegen zijn rivieren geworden. Code rood is van kracht en defensie is ingeschakeld. We krijgen van mijn pa goed bericht over de staat van onze eigen woning, die gelukkig hoog ligt. Ik durf dus bijna niet te beginnen over het weer hier, waar ze zo ontzettend blij zijn met die ene regenbui van gisteravond. De temperatuur is gezakt tot een aangename 24 graden, ideaal weer voor een kanotochtje en een hikingtour in het gebied.

Om 11.00 uur treffen we Bianca, onze charmante gids voor vandaag. Ze werkt voor il Ponticello, een organisatie die zich vooral richt op slowtravelling en ecotoerisme. Ik had nooit eerder van die organisatie gehoord, maar ben er erg van gecharmeerd. Bianca heeft natuurwetenschappen gestudeerd aan de universiteit van Bologna en weet echt heel veel te vertellen over het bos, de planten en de diersoorten die er leven.

Normaal zouden we niet snel kiezen voor een wandeltocht met gids, maar we hebben Bianca nu eenmaal een hele dag ingehuurd. Achteraf zijn we daar heel blij mee. Waar we normaal door een bos lopen en daar ook van genieten, wordt ons nu ook nog uitgelegd waar we van genieten. De dennenbomen bijvoorbeeld die er staan zijn niet natuurlijk, het stuk bos is aangelegd door mensen. Het oorspronkelijke bos is langzaam terrein aan het winnen, waardoor ook de wolf weer is teruggekeerd naar dit gebied. We leren letterlijk over de bloemetjes en de bijtjes (onze gids is imker in haar privétijd). Er zijn bepaalde planten die hier groeien die jaarlijks vlak voor midzomer geplukt worden. De bladeren worden in een fles met water gedaan die tijdens de midzomernacht moet trekken. De volgende ochtend wassen mensen hun handen en gezicht ermee als een soort reinigingsritueel om negatieve energie weg te spoelen. De bloemen van weer een andere plant zijn in een mengsel met olijfolie ideaal tegen kleine wondjes en insectenbeten. Bianca die mijn muggenbeten ‘OMG, there huge’ vindt, heeft een eigen brouwsel bij zich en het werkt zowaar nog ook voor een uurtje.

We lopen naar de top van de berg Pietralata vanwaar we uitzicht hebben op de Furlo-kloof, de bergen om ons heen en het jachtgebied van drie steenarenden. Helaas laten die arenden zich niet zien. De rots waar we op staan heeft het inmiddels door explosieven gehavende gezicht van Mussolini.
In de jaren dertig bracht de dictator veel tijd door in de Marken en iemand dacht dat het een goed idee zou zijn om zijn gezicht in de rotsen uit te houwen. Het werd na de oorlog door Italianen zelf opgeblazen omdat ze zich toch een beetje in die man hadden vergist.
Vanaf Furlo, het dorp onder aan de berg kun je nog de countouren: de kin en de neus van Mussolini onderscheiden. ‘So we just walked on his face,’ zegt Bianca, ‘and I like the thought of that.’

In Furlo genieten we in een kleine trattoria van een belachelijk lekkere en spotgoedkope lunch van tagliatelle al tartufo. Het glaasje wijn denken we er maar even bij want de volgende halte zijn de Marmitte dei Giganti, twee rotsen tegenover elkaar met daartussen de Metauro, de rivier waar we gaan kanoën. De naam van de rivier is afkomstig van Toro (stier). ‘Because it was a wild bull.’
’But don’t worry,’ zegt Bianca als ze mijn gezicht ziet. Er is inmiddels een dam gemaakt en het stuk waar wij gaan kanoën is geen wildwaterbaan.

Was het dat maar, denk ik even later als we peddelend door de rivier gaan. Nu moet ik al het werk doen, want Wim zit achter me foto’s te maken. De kloof waar we deze week naar beneden keken vanaf een brug is van onderaf nog imposanter. Het is een oase van groen en rust (tot er een groep komt) met een kleine waterval en op verschillende plekken poelen waar het 25 meter diep is en je er dus met gemak in kunt springen. Ook hier krijgen we uitleg over het ontstaan van de rotsen en de herkomst van de naam. De rotsen lijken een beetje op grote kookpotten (Marmitte) en volgens de mythologie waren het de Giganten zelf die hier hun maaltje kookten.

Om vijf uur zijn we weer terug bij de parkeerplaats en nemen we afscheid van Bianca en rijden we naar huis voor een heerlijk aperitief op eigen terras.