Fano

Toen we de EK finale keken, hebben we een korte glimp opgevangen van Fano. Voldoende om ons nieuwsgierig te maken naar meer. Gisteren sprak ook onze gids Bianca vol lof over haar geboortestad  en dus nemen we onze laatste dag in De Marken de tijd voor een bezoek aan deze oude vissersstad. 

Opnieuw bezoeken we het plein met de fontein van Vrouwe Fortuna. Overdag, zonder al die mensen en een groot tv-scherm zien we pas hoe groot het plein is. Het wordt gemarkeerd door prachtige panden, waaronder het Theatro della Fortuna. Helaas is het nu niet van binnen te bezoeken, maar we nemen van Tripadvisor aan dat het er prachtig is (puntje op de todo-lijst voor volgende keer). 

Vlak voor het theater is een grote ster in de vloer geplaveid. Volgens de folklore brengt het - zelfs in la Città della Fortuna - ongeluk als je erover heen loopt. Ik bedenk dat tijdens de finale meerdere mensen op diezelfde ster hebben staan juichen en joelen, het valt dus wel mee met het bijgeloof hier.

Verder in de stad vinden we de nog grotendeels intacte stadspoort met daarbij een standbeeld van keizer Augustus de stichter van Fano. De Romeinse invloeden zijn hier op veel plaatsen zichtbaar. 

We shoppen het lokale drankje: Moretta. Heerlijk in de koffie met een citroenschil of on the rocks (vind ik zelf minder). Het drankje kun je op 2 plekken ter wereld kopen: in Fano waar het vandaan komt en vreemd genoeg in Amsterdam. Hoe dat zo is gekomen kun je hier lezen in een blog van ciao tutti.

Fano is een vissersstad bij uitstek en zonder een lunch of diner met verse vis is een bezoek niet compleet volgens Bianca. De osteria die ons getipt is blijkt gesloten voor lunch en we slenteren eindeloos om de ideale plek te vinden. 

We kunnen nogal kritisch zijn. Te veel mensen, te weinig mensen, langs een drukke straat, op een toeristisch plein. We kunnen soms zo lang dralen tot een van ons (meestal ik) nog weigert een stap te verzetten en zegt: 'Hier!'

Zo plof ik nu neer in een beetje donker zijstraatje aan een gammel tafeltje op een nog gammeler stoeltje van een sjofel uitziende eetbar. Wim blijft nog wat onzeker staan en legt zich dan erbij neer dat het waarschijnlijk gewoon een panini met kaas wordt vandaag. 

Een man met een beetje gehavend schort aan die tegelijk eigenaar, ober en kok lijkt, legt ons uit dat er geen menukaart is. Het is eten wat de pot schaft met keuze uit 3 opties waaronder tot ons genoegen ook een zeevruchten pasta. 

Het gerecht wordt geserveerd op oud porselein en we krijgen plastic bestek, maar o wat is het verrukkelijk. De huiswijn die ze erbij schenken in grote volle glazen maakt het af. We hebben het al vaker meegemaakt in Italië dat we zelfs op plaatsen waar je het niet verwacht alsnog gastronomisch  compleet verrast kunt worden. En het leuke van dit soort plekken is meestal de te rekening die zoveel lager uitvalt dan verwacht.

Na deze overheerlijke lunch rijden we een halfuur naar het strand om uit te buiken en nog een keer te baden in de golven van de Adriatische zee. We snuiven de zilte lucht diep door onze neus op. Hier moeten we het voorlopig mee doen.

Morgen gaat de reis richting Coriovallum al Mare beginnen, met nog een tussenstop in Varese (Noord Italië) maar eerst nog een avondje genieten van de ondergaande zon in de heuvels van het prachtige le Marche