Die heerlijke avonden

Een van de mooiste dingen van vakantie vind ik de lange zwoele avonden. Wanneer de ergste hitte uit de lucht is, de krekels hun concert beginnen en de lucht langzaam rood kleurt ontstaan de mooiste gesprekken of we zeggen niets en genieten van wat er om ons heen gebeurt.

Vanaf ons tuintje zien we recht voor ons Corsica liggen. Vanaf het terras aan de andere kant van het huis zien we het eiland Capraia. Daartussen in de diepblauwe zee en bergen. Als de zon onder is begint een ander schouwspel. Los van de aanloop van de gezellige buurtkatten (dat ik ze voer helpt natuurlijk wel), verschijnen ‘s avonds ook de gekko’s. Zodra de terrasverlichting aangaat begint een grote slachtpartij. De ene na de andere vlieg, mot en mug wordt voor onze ogen verslonden. Wij blij want hoe minder muggen hoe beter. Voordat we ‘s avonds naar bed gaan en de verlichting uitdoen is er nog het magische zicht op de enorme sterrenhemel. Duizenden lijken het er. Zoveel sterren heb ik nog nooit bij elkaar gezien.

Zo zouden we elke avond de rest van ons leven kunnen doorbrengen, maar we willen natuurlijk ook de lokale keuken uitproberen, dus togen we gisteren naar Portoferraio, de hoofdstad van Elba. Het wordt ook de stad van Cosimo de´Medici en van Napoleon Bonaparte genoemd, beide drukten hun stempel op de plaats wat tot op vandaag zichtbaar is in het stadbeeld dat wordt gedomineerd door imposante forten en restanten van de stadspoort. Het centro storico ligt op een heuvel, het zijn dus veel trappetjes lopen waarbij we tussendoor worden getrakteerd op inkijkjes in de typisch smalle Italiaanse straten met pastelkleurige huizen met luikjes, waar de was hangt te wapperen in de wind.

We bezoeken ook het huis van Napoleon dat nu een museum is. Het is leuk om een keer doorheen te lopen, meer vanuit het idee om er eens geweest te zijn dan dat het echt interessant is. We zien de uitzichten die hij toen ook min of meer moet hebben gezien en je vraagt je af waarom die gast in hemelsnaam hier weg wilde.

We eindigen in de haven met een zalige maaltijd van vis. Vis als voorgerecht, vis als hoofdgerecht. Het vegetarisch streven hebben we hier maar even losgelaten.

Laat op de avond rijdt Wim terug, dit soort ritjes zijn niet aan mij besteed. Het is 30 kilometer naar ons huisje, maar het kost een uur om er te komen door haarspeldbochten die ook nog eens amper verlicht zijn. Ik weet dat ik de vervelende neiging heb om dan steeds te roepen: ‘Pas op en kijk uit,’ dus sluit ik mijn ogen maar even en dommel wat in. Ik open mijn ogen wanneer we door een helder verlicht dorpje rijden, hier leeft het nog om bijna middernacht en de winkels zijn zelfs open. ‘Stop!’ roep ik dan alsnog bij het passeren van een leuk winkeltje. Wim parkeert de auto langs de kant. ‘Zo terug,’ zeg ik en even later ben ik terug met nieuwe limoncelloglazen en longdrinks voor thuis.

Daarna moet Wim nog één keer hard op de rem als er plots een wild zwijn oversteekt. Terug ‘thuis’ maak ik mijn rondje langs de katten en realiseer ik me dat ik geen tijd/zin meer heb om nog te schrijven. Tjonge jonge, wat hebben we het druk.