Madonna delle Monte

Het is zondag, een beetje heiig weer en dus een goed moment om een kruisweg te lopen naar het klooster Madonna della Monte. Het verhaal gaat dat Napoleon vanaf die plek Corsica kon zien liggen (wij zien het trouwens ook vanaf ons balkon)  en hier  telkens terugkwam om stiekem plannen te smeden voor zijn ontsnapping.

De geschiedenis van Napoleon wordt trouwens levend gehouden op Elba. Straatnamen, restaurants, en zelfs gerechten op de menukaart zijn naar hem genoemd alsof hij een held is. De discussie die wij momenteel in Nederland voeren over het al dan niet uitdragen van een zwarte bladzijde uit de geschiedenis is hier totaal niet aan de orde. En laten we eerlijk zijn, die Napoleon was bepaald geen lieverdje.

Hoe dan ook, de wandeling naar het klooster is prachtig. Vanuit het gezellige plaatsje Marciana (hier komen we zeker terug voor een borrel en een hapje) gaan we dwars door het dorp omhoog, de kruisweg begint bij een soort ezelspad. Om de zoveel meter staan kapelletjes of andere religieuze symbolen, links en rechts prachtige vegetatie en grappige vlinders die vrolijk voor ons uit fladderen. Het is niet zo’n lange wandeling, ongeveer 1,5 uur op normaal tempo, maar zo nu en dan gaat het pittig bergopwaarts. Dat kun je natuurlijk verwachten als je naar de Madonna van de berg gaat.

Een sportinstructeur heeft me ooit een tip gegeven voor als je buiten adem raakt tijdens wandelingen. Hij zei: ‘Dan heb je twee opties, langzamer lopen of stoppen met praten.’ Het wordt langzamer lopen, want ik moet Wim ervan overtuigen dat een boottochtje van 200 euro echt heel leuk is. Ik sla hem om de oren met allerlei argumenten dat we dan op unieke fotolocaties komen, dat het een memorabele ervaring wordt en romantisch bovendien. Tegen de tijd dat we boven zijn is hij om.

Deze slag heb ik gewonnen. De vorige  discussie die we hadden ging over een bezoek aan een van de andere eilanden in de Toscaanse archipel. Pianosa is een nagenoeg onbewoond eiland dat ooit dienst deed als strafkolonie en later als gevangenis voor zware maffiacriminelen. De enige bewoners die het nog kent zijn enkele gedetineerden die hier wegens goed gedrag hun straf mogen uitzitten in de beperkte vrijheid van het eiland en onder het toeziend oog van een handjevol bewakers worden klaargestoomd voor de maatschappij.

Je mag het eiland niet bezoeken zonder gids, alleen een bepaald stukje strand is vrij toegankelijk. Wim die standaard sceptisch is over het idee van een gids, vroeg zich af waarom we naar dat eiland zouden gaan als we ons op Elba vrij kunnen bewegen. Ik had er Alcatraz-achtige beelden bij, maar dat idee werd vakkundig afgeschoten met de opmerking: ‘Ze lopen daar echt niet in gestreepte shirts met een kogel aan hun voeten.´ 

Geen Alcatraz dus, wel een dezer dagen een boottochtje met zonsondergang. Ik vind het een prima compromis.

Voor de rest vandaag, lekker toegeven aan de siësta, een beetje wassen want we zijn door onze sokken en ondergoed heen en uiteraard de dagelijkse plons in de zee.