Een beetje hulp van la mamma

Gisteravond heb ik mezelf toch wat overschat. Hoewel Wim erop aandrong de bergschoenen aan te trekken, heb ik dit stelselmatig geweigerd. Daar loop ik inderdaad beter op dan op gympen of sandaaltjes, maar een beetje ijdelheid is mij niet vreemd. Dat heb ik geweten toen ik mezelf letterlijk vastliep en even geen stap verder kon. Er waren twee zaken die me weer op weg hielpen: de uitschuifbare wandelstok van mijn moeder en een fles Chianti Superiore.

Vandaag doen we dat dus anders, nee geen bergschoenen, maar fietsen. Zo staan we al vroeg voor de deur van het Galleria degli uffizi. De vorige keer dat we hier waren hadden we geen zin om in de enorme rij te staan voor een ticket. 16 jaar geleden was het nog niet gebruikelijk om online kaartjes te kopen. Nu hebben we skip the line tickets en zijn we snel binnen, zelfs nog ietsje sneller dan anderen, want zodra de portier mijn wandelstok ziet wordt er even een zijpoortje voor me geopend. ‘Handig,’ grapt Wim, ‘zo’n kreupele bij je hebben.’ Later gebeurt dat nog eens als we in de rij staan voor een plekje in rooftopbar van het museum. Weer krijg ik voorrang en in stilte bedank ik mijn moeder dat ze me letterlijk een steuntje geeft.

Het is onmogelijk alles te zien in het museum. Er moeten keuzes worden gemaakt en dat levert grappige discussies op:
‘Raffaello?’ Daar zijn we snel uit: ‘Nee, dat is die gast van de kut engeltjes.’
’De Venus van Botticelli?’ oppert Wim.  
’Hahaha, die staat in het Louvre.’ is mijn gevatte reactie. Je herkent de kunstkenner in mij direct, want natuurlijk moet ik later als we voor het schilderij staan schoorvoetend toegeven: ‘Nou, dan hebben ze die vast verplaatst.’
Uiteindelijk zijn we zo´n drie uur zoet in de voormalige kamers van de familie de Medici en hebben we toch nagenoeg alles gezien. Laat de foto’s van Wim verder voor zichzelf spreken.

Intussen staat de temperatuur weer op standje sauna en na de lunch trekken we ons terug in het appartement, waar de afwas is gedaan, zelfs de kleren die ik wat slordig over een stoel had gegooid, zijn keurig opgevouwen. In zulke weelde ga je je vanzelf als diva gedragen. Via de receptioniste laat ik een afspraak plannen bij een spa waar ik aan het eind van de middag terecht kan voor een uitgebreide voetmassage.  Zo kunnen mijn voetjes en ik er weer even tegen aan.