Levensles

We merken dat we verzadigd beginnen te raken van de vele indrukken. Normaal bestaan onze vakanties voor een groot deel uit wandelen, en nu vooral uit het bezoeken van dorpjes en stadjes. Van de natuur kun je nauwelijks verzadigd raken, van een overschot aan cultuur en architectuur kennelijk wel. Dus ik ben niet meteen enthousiast bij het idee van een tripje naar Cannobio. Weer een dorpje, weer slenteren langs (souvenir)winkels. 

Maar in het huisje blijven zitten terwijl het buiten 26 graden is, zien we ook niet zitten. En man, wat zijn we blij dat we dit toch gedaan hebben. Dit plaatsje is helemaal zoals wij het leuk vinden:  een authentieke oude dorpskern, geplaveide smalle straten met klassieke gietijzeren balkonnetjes, kleine ambachtelijke winkels en een boulevard langs het meer met gezellige terrasjes. 

Al bewegen we deze vakantie fors minder, we eten er niet minder om, dus het duurt niet lang voordat wij ook speuren naar een plekje op het terras. 
´Hier hebben ze vitello...'
Wim krijgt de kans niet om het woord ´tonnato´ nog uit te spreken, want dan zit ik al op het terras. Vitello Tonnato is precies waar ik zin in heb. Wim neemt een soort lasagne van aubergine. Snelle, vriendelijke bediening en niet overdreven duur voor een zalig maaltje.

Dan gebeurt het ondenkbare, zelfs Wim weet niet meer waar de auto precies staat. Een extra rondje door deze plaats is geen straf, behalve dat uitgerekend nu mijn enkel weer opspeelt. Maar tijdens deze reis heb ik ontdekt dat het lopen veel beter gaat als ik kleine stapjes zet. Vandaar dat ik veel beter een berg op en af loop dan op vlak terrein in een stad. Babysteps in plaats van zevenmijlslaarzen, het zou zomaar een belangrijke levensles voor me kunnen zijn.

Gelukkig vinden we onze Ciro weer terug. Die brengt ons vervolgens een stuk de bergen in naar de Sant Anna kloof, een stukje paradijs op aarde. Het is een 25 meter hoge kloof met daar binnen een waterval, boven op een lieflijke kerk en beneden in de kloof een klein kiezelstrand. En ik ben inderdaad net een golden retriever, want van puur enthousiasme vergeet ik mijn bergschoenen uit te trekken terwijl ik de kloof inloop.
´Ze zouden waterdicht moeten zijn,´ zeg ik tegen Wim.
´Hamers!´(Wim noemt me altijd bij mijn geboortenaam als ik iets doms zeg of doe), ‘Geen enkele schoen is waterdicht als je tot aan je knieën in het water staat.

Het is een hemels plekje om een poosje te vertoeven. Een paar keer moet ik wel mijn hoofd afwenden, want ik kan amper kijken naar de waaghalzen die op blote voeten tegen de rotsen klimmen en elkaar aftroeven om vanaf zo hoog mogelijk in het water springen. We zijn een herdenkingsbordje gepasseerd voor een jonge Duitser die hier verongelukt is. Ik hoef niet te zien hoe mensen zich te pletter springen.

Later brand ik nog een kaarsje in het lieflijke kerkje, voor iedereen die het nodig heeft, dus ook voor de waaghalzen.