Rare vogels

Gisteravond hebben we nog heerlijk lang nagetafeld op ons terras. We zien hoe het meer 's avonds verandert in een stille zwarte poel met alleen de weerspiegeling van lichtjes vanuit de oever aan de overkant. Voortdurend klinkt het geritsel en het gezoem van insecten. Twee ervan definiëren we als hoornaars. Eenmaal wetend dat ze het vooral hebben gemunt op muggen, beschouw ik ze als gedoogpartners. Verder ben ik een deel van de avond bezig met het proberen te herkennen van vogelgeluiden. Er wordt hier namelijk heel wat heen en weer geroepen en gefloten. Ik heb er zelfs een speciale app voor gedownload, Birdnet. Daarmee neem je het geluid op en wordt het door de app geanalyseerd. Waarschijnlijk zijn er toch nog te veel omgevingsgeluiden want bij elke opname antwoordt de app dat het waarschijnlijk om een homo sapiens gaat en we weten allemaal dat dat rare vogels zijn. 

Deze homo sapiens gaan vandaag op deze bewolkte dag naar het visserseiland Isola dei Pescatori. Vanuit Stresa vertrekken zowel grote lijndiensten als kleine boten  naar alle eilanden. We zien ze allemaal vanaf de kade liggen. Je kunt bij wijze van spreken ook zwemmen, maar voor 7 euro houden we droge voeten. Helaas blijkt het tochtje met een kleine motorboot wat minder idyllisch dan ik dacht, want ze stouwen wel heel veel mensen op een klein oppervlak. Later, als ik zeker weet, dat niemand mijn foute grap kan horen, zeg ik tegen Wim: 'Nu weet ik hoe die bootvluchtelingen zich voelen.'

Nu is onze bestemming maar vijf minuten varen verder en er wacht ons een warm welkom met etensgeuren die uit de vele restaurants en trattoria's komen. Het is een klein sfeervol eilandje met kronkelende straatjes en overal waar je kijkt winkels, barretjes en eetgelegenheden. Van dat slenteren door de steegjes krijgen we trek, en dat is precies de reden waarom we specifiek naar dit eiland wilden, want wij lusten wel een visje. We zoeken het minst toeristisch ogende restaurant uit en nemen allebei de vangst van de dag. Met het uitserveren van het eerste glas wijn, wordt er ook al een rekening op tafel gelegd waardoor we een gevoel van tijdsdruk krijgen: eten, betalen en wegwezen. Later blijkt dat bonnetje ons juist goed van pas te komen.

Twintig minuten nadat we onze bestelling hebben doorgegeven, maken we nog grapjes: 'Die vis moet nog gevangen worden.' 
Nog eens twintig minuten en een tweede wijntje verder, informeer ik voorzichtig bij een serveerster of er misschien iets mis is gegaan met onze bestelling. Als antwoord krijgen we een snauwend 'Non lo so,' (dat weet ik niet) en weg is ze. 
Intussen zien we mensen komen en gaan en als we bijna een uur aan het wachten zijn, klampt Wim nog eens de ober aan die onze bestelling opnam. Die beweert in eerste instantie dat één uur wachten echt onmogelijk is. Dan kijkt hij op de rekening die op tafel ligt en met een gemompeld: 'Scusa' en 'subito,' (Sorry, het komt er meteen aan) maakt hij zich uit de voeten. 

Tien minuten later hebben we dan eindelijk ons eten. Het had niet veel gescheeld of we waren weggegaan. Het eten maakt gelukkig veel goed, het smaakt ons allemaal prima en de wijn stemt ons wat milder: 'Ach, we hebben vakantie en we hebben tijd. 'Wat maakt dat wachten nou uit.' De espresso na afloop krijgen we gratis als goedmakertje en daarmee sluiten we een lange en late lunch af en nemen we de boot terug.