Blessuretijd

‘Jeetje wat zijn we aan vakantie toe,’ zeggen we al een paar weken tegen elkaar.
Eindelijk gaat het ervan komen, deze reis die om verschillende redenen al vaker is uitgesteld.

Voor Wim was het afgelopen halfjaar extra zwaar omdat hij vanwege een zieke collega een dubbele baan had en intussen moest hij ook thuis de boel bestieren, omdat zijn vrouw weer eens capriolen had uitgehaald. Op de valreep, vlak voor ons oorspronkelijke vertrek in juni, miste ik een paar traptreden met afgescheurde enkelbanden tot gevolg. Voor mij was dat het drupje dat de emmer tot de rand vulde, maar gelukkig nog niet liet overlopen. Sinds 2019 zit ik al in blessuretijd, een aaneenschakeling van langdurige blessures die onderhand hun tol eisen van mijn humeur. Dus ja, vakantie, daar zijn we allebei wel aan toe. 

Hoewel mijn enkel nog wel wat bezwaar maakt, zijn we niet van plan ons deze keer te laten weerhouden van vertrek. Die bergwandelingen die ook op het programma stonden laten we dan maar voor wat het is.  ‘Halverwege de berg is het uitzicht ook mooi,´ zegt onze goede vriend Gerard altijd. En zo is het. Genieten kun je op allerlei manieren, zolang er maar wijn is.  :)

Ciro, onze Fiat 500 staat te popelen om ons mee te nemen op een nieuw drie weken durend avontuur.
Zoals altijd beginnen en eindigen we in het noordelijke deel van Italië. We starten met een bergdorpje in de Brenta Dolomieten. Na enkele dagen gezonde berglucht, wordt het tijd om cultuur te snuiven in Florence, de stad van onze huwelijksreis waar onze liefde voor Italië ooit begon. Verkoeling zoeken we vervolgens aan de kust van de Abruzzen om daarna heel gestaag aan de terugreis te beginnen, waarbij we na stad, zee en bergen te hebben gezien eindigen aan het Lago Maggiore.

Ga je weer met ons mee?

Wil je niets missen, schrijf je dan (rechtsonder) in voor de nieuwsbrief en je ontvangt automatisch bericht wanneer we een nieuw verhaal plaatsen