Omdenken

Tijd voor wat actie vandaag. We gaan vroeg op pad want om uiterlijk 8.00 uur willen we in de touwen hangen in de bergen.

De navigatie zwijgt en Wim vraagt mij om aanwijzingen te geven. Ik zeg exact wat de routeplanner aangeeft, maar ergens gaat het toch mis, want het ene moment duurt het nog 2 minuten voor we er zijn en het volgende moment is het nog 8 minuten. Wanneer we voor de derde keer hetzelfde kerkje passeren vraag ik voorzichtig: ‘Hoe heet die berg eigenlijk?’ Het levert me een snauw op, alsof ik suggereer dat hij de navigatie niet goed heeft ingesteld. ‘Laat mij anders rijden, dan navigeer jij,’ stel ik voor en wonderlijk genoeg stemt hij daarmee in. Ik begin te rijden en dan ineens naast me een ‘O wacht, ik had het verkeerde adres ingegeven.’ Dit leidt tot een hoop hilariteit en ‘zie je nou wel’ bij mij. Totdat ik Ciro niet veel later vastrijd in een te smal doodlopend straatje. Zo kunnen we in ieder geval nog lachen om elkaars onnozelheid.

Wat later dan gepland klimmen we alsnog op handen en voeten, stevig verankerd in touwen en ijzers op de rotsen. Bij dit soort gelegenheden ga je vanzelf al je zintuigen gebruiken. We genieten van de vergezichten, ruiken de geuren van het bos, voelen de koele rotsen en horen voortdurend het gebulder van de waterval die we aan het beklimmen zijn. De klim loopt door een enorme kloof waar het lekker koel is maar de stenen verraderlijk glad. Hoewel dit niet het moeilijkste parcours is, blijft voorzichtigheid altijd geboden. Onderweg komen we een groep tegen waarvan iemand is geblesseerd door een vallende steen op zijn voet. Wij klimmen door, nadat we zeker ervan zijn dat hij geen hulp nodig heeft. Even later zien we hem, weliswaar strompelend, het parcours hervatten.

Eenmaal boven aan de berg voelen we er weinig voor om ook nog uren terug te wandelen dus gaan we op zoek naar de kabelbaan. Daar aangekomen blijkt dat we alleen beneden in het dal kaartjes kunnen kopen (lekker dan). Gelukkig worden we geholpen door drie senioren, ze laten ons door de poortjes met hun kaartje. Helaas staat er beneden alsnog een controleur die ons niet alleen de volle mep laat betalen maar ons ook nog een standje geeft wegens het niet dragen van een mondkapje. En dat valt ook nog te begrijpen in een dorp dat Mezzocorona heet.

Voor de rest hadden we vandaag een heel on-Italiaanse maaltijd met het bord op schoot om naar de nederlaag van Oranje te kijken. De uitschakeling van Nederland heeft voor ons ook voordelen, we hoeven onze activiteiten niet meer te plannen rondom wedstrijden. Omdenken heet dat.