Grande strada delle Dolomiti

Al onze vakanties bevatten wel een bijzondere autorit, in dit geval de Grande strada delle Dolomiti, een panoramische route door drie bergpassen. De route is enorm veelzijdig, groene beboste bergen met enorme naaldbomen, grijze massieve rotsblokken, toppen met eeuwige sneeuw, gletsjers, beekjes en meertjes. Het is zo’n rit waarbij je het liefst op elke hoek stopt om van het uitzicht te genieten. Gelukkig zijn er genoeg dorpjes waar we Ciro kwijt kunnen en met een stukje lopen midden in de natuur staan. Het geluid van koebellen dat door de bergen weerkaatst zorgt voor het ultieme Heidigevoel.

Dit gebergte en vooral vanaf de 2e pas herbergt ook een heftig oorlogsverleden. In de zogeheten bergoorloog 1915-1918 vonden hier bloedige gevechten plaats. Er is zelfs een berg die bloedberg wordt genoemd omdat er zoveel mensen zijn gesneuveld.

Aan het einde van de route bij de derde pas kunnen we nog omhoog met een kabelbaan, daar ligt een openluchtmuseum met een gangenstelsel dat is ontstaan tijdens de oorlog. Er ligt bovendien, volgens de recensies, een goed restaurant. De hele dag heb ik ernaar uitgekeken om te eten op grote hoogte. Ons ontbijt bestond uit een mueslireep, de lunch uit een stukje focaccia van De Spar, dus een mooie maaltijd gaat er wel in.

Ik baal dan ook stevig als de stoeltjeslift gesloten is bij aankomst. De enige manier om boven te komen is een urenlange wandeling, daar zijn we totaal niet op voorbereid en gekleed. ‘We kunnen morgen terugkomen,’ zegt Wim als hij mij mokkend naar de berg ziet staren. ‘O en dan zeker weer diezelfde kutbergen zien,’ reageer ik, maar ik moet er zelf om lachen.

Verandering van plannen, de berg en het restaurant gaan op onze steeds langere bucketlist. Reizen maakt altijd hongerig naar meer.