Tijd om te verkassen

Vannacht liep ik nog half slapend met een enorme klap tegen een kast aan. Ik was gelijk klaarwakker en ook Wim zat rechtop in bed. Het is de 2e keer in een week tijd dat ik letterlijk mijn neus stoot, maar voordat ik mijn weg hier in het donker vind, vertrekken we alweer. Vandaag is de laatste dag in het prachtige Zuid-Tirol en we besluiten een paar kleine meren in de streek aan te doen voor een afscheidsdoop.

Het Lago di Toblino is vooral bekend van het gelijknamige kasteel dat zich spiegelt in het heldere water van het meer. Het kasteel dat dienstdoet als restaurant heeft een sprookjesachtige uitstraling en torens met spitse punten. Ik wil er graag een cappuccino drinken, maar we zien dure auto’s door de poort rijden en deftig geklede mensen. Daar voelen we ons niet op ons gemak in ons toeristenkloffie. Zwemmen is er trouwens verboden, dus wandelen we wat langs het meer. Het is omgeven door rietvelden, olijfbomen en natuurlijk druiven. Het meer en de omgeving zijn prachtig, maar we moeten voortdurend uitwijken voor fietsers en het ligt naast een provinciale weg waardoor je voortdurend verkeer voorbij hoort razen.

Veel leuker is het Lago di Molveno. Blauw, groen glinsterend water, omringd door bomen en een spectaculair zicht op het Brenta gebergte. Als we aankomen is het wat bewolkt, dus gaan we eerst lunchen voordat we in het meer duiken. Die lunch is goddelijk, het uitzicht is fantastisch en de wijn smaakt prima. Tegen de tijd dat we klaar zijn met lunch is de lucht donkergrijs en begint het te onweren. Niet veel later vallen de eerste druppels, eerst nog zacht en dan klaterend als een waterval.

Ik check het weerbericht. Vanaf nu lagere temperaturen en buien in deze streek. Ik zeg: tijd om te verkassen!