Een aparte vijftigste verjaardag

Na een onrustige nacht voel ik me vandaag  een echt oudje met stijve ledematen en brak alsof ik gisteren een fles gin heb genuttigd..De misselijkheid is naar de achtergrond verdwenen en in plaats daarvan heeft zich een nest spechten gevestigd in mijn hoofd. Met een gestaag gebonk willen ze zich een weg naar buiten banen. Mijn verjaardagsontbijt op bed bestaat uit een paar happen droge toast en thee. Maar wel met een prachtig uitzicht  op de historische panden aan de overkant.

Wanneer ik zeker weet dat ik het ontbijt binnen houd, kom ik wankel mijn bed uit. "Liefst zou ik nu de hele dag vanuit bed willen Netflixen,' zeg ik tegen Wim. Mijn stem klinkt loom, en praten kost veel energie. 'Dan doe je dat toch,' is zijn reactie. 'We hebben vakantie en het is de bedoeling dat we een beetje ontspannen.'

En dus zeggen we het restaurant voor vanavond af. Wim gaat op pad voor een boodschap en om wat foto's te maken van de stad (bewijs dat we er toch waren) en ik lig met een tablet in handen oude afleveringen te kijken van True Blood. 

Pas tegen vier uur voel ik me iets beter en gaan we erop uit om voor Wim wat basis kleding en ondergoed te kopen, aangezien er nog geen spoor is van zijn koffer. Hij baalt enorm want er zit een statief in, en het is nog maar de vraag of die koffer ons hier in Napels nog gaat bereiken. Ik verwacht dat we hem over een paar weken thuis krijgen bezorgd. 

Het winkelen put me al snel uit en binnen het uur zijn we weer terug, maar Wim kan nu tenminste weer schone sokken aantrekken. Ik had nog graag een kaarsje gebrand in de dom voor mijn lieve moeder aan wie ik vandaag zo sterk moet denken.

Op de vijftigste verjaardag van mijn broer, in augustus 2021 zei ze tegen me: ‘Ik hoop dat ik er ook nog ben als jij vijftig wordt.’
’Mam, in hemelsnaam, waar heb je het over? Waarom zou je er niet meer bij zijn?’
Ze gaf geen antwoord, kneep alleen even in mijn arm.  In de aanloop naar vandaag heb ik vaak teruggedacht  aan dat moment, dat gesprek. Het was een voorbode van een vrouw die wist dat de dood haar op de hielen zat. Wat mis ik haar, en wat had ik haar graag gegund om ook deze mijlpaal in het leven van haar kinderen mee te maken. Maar in mijn hart en mijn gedachten is zij er vandaag bij.

Al had ik mij deze verjaardag iets anders voorgesteld dan ziek in een bed in Napels, ik heb het toch maar mooi gehaald. En er gaan vast nog vele mooie jaren en reisjes bij komen. En voor nu maken we er het beste van.