Napolitaanse levenswijze

Het is kwart voor twee 's nachts als ik wakker word van een geluid in de badkamer dat ik helaas maar al te goed herken. Het was natuurlijk te verwachten dat het buikgriepvirus ook Wim zou treffen. En omdat mannen nou eenmaal alles erger hebben komt het bij hem aan twee kanten naar buiten. Dus behalve de wc pot heeft hij ook het enige kookpannetje uit de kitchenette in gebruik. Dat levert een probleem op als ik toch echt heel dringend moet plassen. Even later zie ik me genoodzaakt om op het aanrecht te klimmen om mijn plasje in de wasbak te lozen. En ondanks de situatie moet ik ineens keihard lachen. Dit is niet onze meest geslaagde reis ooit,  onvergetelijk is het wel.

Vandaag moet Wim dus  (hopelijk een dag) uitzieken. Ik spreek af met Iris de Brouwer, schrijfster van Verdwaald in Napels. Zij en haar Napolitaanse man Giuseppe hebben zichzelf tot doel gesteld om Nederlandstalige toeristen kennis te laten maken met het echte Napels, ook de armere buurten. Zo hopen ze een brug te slaan tussen de twee culturen. Zie hun website voor meer info. 

Samen met Iris maak ik een wandeling door de stad. Onderweg vertelt ze de schokkende verhalen over de invloed van de maffia. We stoppen bij een cultureel centrum dat opgestart is door de vader van Analissa Durante,  een 14 jarig volkomen onschuldig slachtoffer van een bendeclash. Dit is een keerpunt geweest in Napels waar toen werd gezegd: "Basta, van onze kinderen blijf je af." Er is sindsdien een kleine verbetering waar te nemen, zo is het nu mogelijk om aangifte te doen tegen intimidatie en bedreiging van de Gomorra. We komen langs een zwaar bewaakt restaurant waarvan de eigenaar dus ook daadwerkelijk aangifte heeft gedaan. Omdat hij zo'n heisa via social media ervan heeft gemaakt is hij een publiek figuur geworden en laat de maffia hem met rust. Overigens moet je als local het niet wagen daar te gaan eten, want dan krijg je problemen. Het restaurant loopt goed dankzij toeristen. 

Tijdens de stadswandeling worden we voortdurend 'achtervolgd' door zowel de heilige Madonna als de "heilige" Maradona. Die twee hebben hier een min of meer gelijkwaardige status. Zoals ook geloof en bijgeloof hier hand in hand gaan. Je kunt ook maar beter veel om te aanbidden hebben  want gevaar is hier nooit ver weg. Iris vertelt dat ze in 2005 hier kwam wonen toen er net een bendeoorlog aan de gang was. Ze liep met een zwangere buik langs de resten afval, door naar pis stinkende straten, ze was gaan wonen op actief vulkanische grond en vroeg zich af: waar ben ik aan begonnen?

Inmiddels is ze van de stad gaan houden. De mindset van de Napolitaan lijkt wezenlijk anders door een leven met constant dreigend gevaar. Het laat je meer leven bij de dag. Zij maken zich minder druk om zaken zoals een verdwenen koffer. "Het komt wel goed. Of niet."

Tot slot bezoeken we een uniek stukje Napels.  Onder de grond van Napels ligt namelijk de antieke stad Neapolis. Gesticht door de Grieken, overgenomen door de Romeinen en ondergronds geraakt door aardverschuivingen, aardbevingen en modderstromen. 

Hier loop je letterlijk door de krochten van de oudheid. Ik leer de verschillende bouwstijlen te herkennen van de Romeinen, de Grieken en de middeleeuwen. Ik bewonder gefascineerd het gangenstelsel en het feit dat de Romeinen al riolering hadden. Dan is het al weer halverwege de middag en besluit ik te gaan kijken of Wim het riool nog aan het vervuilen is. 

Hij ligt nog steeds voor pampus. En aangezien ik  nog niet volgens de Napolitaanse filosofie leef, ga ik nu eerst serieus achter die koffer aan. Ik bel met Lufthansa en hoor dat Wims koffer gisteren is aangekomen op de luchthaven in Napels. Aangezien ik toch niks beters te doen heb besluit ik hem zelf op te halen. Deze keer geen luxe service van Fabrizio, dus ik neem de metro en vervolgens de bus en ben zelf nog het meest verbaasd dat ik niet Verdwaald in Napels raak. 

Op de luchthaven zijn ze ze op hun beurt verbaasd dat ik een koffer uit München kom ophalen, want sinds donderdag zijn alle vluchten vanuit München naar Napels geannuleerd vanwege slecht weer. Met een beetje geluk komt er maandag weer een vlucht aan, maar dan zijn wij op weg naar huis.

De Nederlandse in mij wil boos worden, maar ik weet niet zo goed op wie. Dus hanteer ik de Napolitaanse filosofie. "Het is wat het is."  Ik maak zonder koffer rechtsomkeert. We zien dat ding ooit weleens verschijnen of niet.