Forza Napoli

Napolitaans raadsel: Waarom is de hemel lichtblauw?
Omdat onze schepper fan was van SSC Napoli

Hoewel nog wat slapjes is Wim net op tijd hersteld voor een stuk echte Napolitaanse cultuur. Onze laatste dag hier sluiten we in stijl af in het Stadio Diego Armando Maradona met een wedstrijd tussen twee topclubs. Napoli tegen Inter Milan.

Om in de sfeer van voetbal te komen hoef je hier trouwens niet naar het stadion te gaan, de sport zit in het dna van de stad en in de harten van vrijwel elke Napolitaan. Het is aanwezig in het straatbeeld, de vele winkels en kraampjes waar ze merchandise van de club verkopen en in de totale adoratie van wijlen Diego Maradona. Op letterlijk elke hoek van de straat kom je de voormalige nummer 10 van Napoli tegen. Zo'n beetje elke café en menig huiskamer  heeft een foto van hem ophangen (vaak naast een Mariabeeld) en er worden zelfs kerstbeelden verkocht van Maradonna met engelenvleugels of Maradona als Jezus in een kribbe. We overwegen serieus zoiets te kopen, maar bedenken dan dat het waarschijnlijk maar één Kerstmis leuk is, daarna vraag je je af wat je met die prolaria moet.

Vlak voor de wedstrijd probeer ik nog snel wat Napoli liedjes te leren, maar de namen van spelers krijg ik niet onthouden. Dat geeft niks volgens Wim, als ik maar onthoud dat ik moet juichen als de blauwe shirtjes scoren.  Het is sowieso een beladen wedstrijd  De sfeer tussen de rijke noordelijke clubs en Napoli is altijd gespannen geweest en dat is nu niet anders. Natuurlijk heb ik me laten informeren over de beste plek qua zicht maar ook qua veiligheid. We hoeven niet tussen de hooligans te zitten. 

De spanning is voelbaar als je het stadion binnenkomt, maar dat is een positieve fibe. Door de opzwepende muziek en de uitgelaten fans. Het dreunt door tot in mijn buik en automatisch worden we meegezogen in de sfeer. Wim geniet vooral in stilte, maar in roep keihard mee: 'Forza Napoli.' Als nota bene de Nederlandse  Denzel Dumfries iets te lang op het veld blijft liggen na een val, joel ik (overigens als enige) "Mietje!" 

Wanneer uiteindelijk Napoli met 3-0 verliest scheld ik net als de Italianen: "Cazzo" Hoe gepassioneerd de Napolitanen ook zijn met voetbal, de nederlaag wordt net zo makkelijk geaccepteerd als andere tegenslagen. Geen ongeregeldheden, geen gedoe.

Alleen de terugweg is even spannend op een werkelijk over en over vol metrostation. Er wordt zo gedrongen dat ik bang ben om onder de voet te worden gelopen. Om vervolgens in het veel te korte metrostel te passen wordt er aan alle kanten geperst. Wim en ik staan zo dicht bij de deur dat onze neus het raampje raakt. En net als we er allemaal in staan, moet er nog een machinist bij. Dus een deel van de mensen eruit en weer opnieuw rangschikken en persen. Op het allerlaatste moment, net als je denkt dat er echt niemand meer bij kan, propt de conducteur zich er ook nog in. Ondanks deze bizarre situatie is de sfeer gemoedelijk. De conducteur maakt een praatje met mensen en ondanks het verlies is iedereen goed gehumeurd.

Op de korte wandeling van de metro naar ons appartement maken we plannen om nog eens terug te komen naar Napels, dus wat we nu door ziekte hebben gemist, halen we ooit wel in. Over een paar uur vliegen we weer terug, dit keer met een tussenlanding in Wenen. Uiteindelijk is het wel een grappig idee dat Wims koffer vandaag waarschijnlijk pas aankomt in Napels. Ik hoop alleen maar dat Wim zelf nog door de douane komt, hij ziet er niet meer helemaal uit als op zijn pasfoto. Zijn scheerapparaat ligt namelijk in zijn koffer 🤣