Vedi Napoli e poi...

‘Waarom Napels?’ is de meest gestelde vraag als ik zeg dat ik mijn vijftigste verjaardag in de havenstad aan de voet van de Vesuvius wil vieren.

Napels is vies en gevaarlijk, het stinkt er naar niet opgehaald afval en het wemelt er van de criminele activiteiten van de Gomorra. Dat is het beeld dat veel mensen hebben van Napels en eerlijk gezegd had ik dat ook, tot we er in 2014 een bezoek brachten en ik de andere kant van de stad zag. De stad heeft niet het gepolijste van Florence of het overzichtelijke van veel noordelijke Italiaanse steden. Napels heeft een ziel, een eigen karakter, excentriek, chaotisch, levendig. Een smeltkroes van culturen, geuren, kleuren, een wirwar van steegjes en ook een rauw randje dat vrijwel elke grote havenstad kenmerkt en waar wij best lekker in gedijen.

Onze eerste bezoek aan Napels was kort, slechts een dag.  Ondanks de bekende uitdrukking ‘Napels zien en dan sterven,’ leven we nog steeds. Ons motto is dan ook: Napels (nog eens) zien, vijftig worden en daarna nog lekker lang blijven leven.

Ik ga onze belevenissen weer beschrijven,  omdat ik het niet kan laten. Aangezien ik geen laptop meeneem zullen de verhalen misschien wat korter zijn dan gebruikelijk. Wie reist er gezellig met ons mee?

Disclaimer
Ik voel de behoefte uitleg te geven over de vervoerskeuze, want ik kan de reacties al horen dat ik als duurzaamheidsambassadeur ga vliegen. Geloof me op mijn woord als ik zeg dat we alle redelijke alternatieven hebben overwogen zowel de trein als de auto. Het gebrek aan resterende verlofdagen zo aan het eind van het jaar heeft de doorslag gegeven voor het vliegtuig. Daarbij vind ik dat we na 7 vliegvrije jaren wel weer wat CO2 punten hebben verdiend en al helemaal bij deze speciale gelegenheid.