Dante´s inferno

Herboren na een massage fietsten we gisteravond nog een heel eind naar een prachtig uitzichtpunt boven de stad. We waren er alles behalve alleen, maar er hing een gezellige sfeer: kraampjes, muzikanten, vrolijke mensen en de ondergaande zon. Om 22.00 schoven we nog aan in een wat afgelegen osteria waar we  allebei letterlijk het bord schoon schraapten na het eten van een klassieke Ossobuco.

Vandaag maken we er een spirituele ochtend van met het bezoeken van een aantal kerken. In een wat onbekende kleine kerk vraag ik Wim of hij op de dag van vandaag weer met me zou trouwen. ‘Tuurlijk’ zegt hij. ‘Jij ook met mij?’
’Ja, ik wil.’ Ik geef hem een kus. Zo hebben we onze trouwbeloften opnieuw afgelegd in de kerk. Daar hebben we geen geestelijke voor nodig.

De meeste indruk maakt de Santa Croce basiliek met de graftombes van veel bekende Italianen zoals Machiavelli, Galileo en Michelangelo. Die laatste wilde volgens de audiogids hier helemaal niet begraven worden, maar ja, hij was ook niet meer in staat om zich ertegen te verzetten. Er is ook een lege graftombe voor Dante in de ijdele hoop dat Ravenna de restanten van de banneling ooit teruggeeft. Het is een twist die tot op de dag van vandaag voortduurt.

Na een gelato en een korte rustpauze rest ons nog een belangrijke missie. Zestien jaar geleden kocht ik hier een handgemaakt leren jasje. Ik heb het nog steeds maar het is wel aan vervanging toe. Het zou natuurlijk leuk zijn als ik precies datzelfde winkeltje kon vinden, maar daar is geen beginnen aan in deze stad waar op elke hoek van de straat een ledenwarenzaak ligt. Dus stap ik uiteindelijk binnen bij Atelier Leonardo da Vinci. Ik doe net alsof dit het betreffende winkeltje is en laat de verkoper een foto van het jasje zien met de glasharde bewering dat ik het in zijn zaak heb gekocht. De verkoper speelt net zo hard mee en doet of hij het jasje nog herkent. Natuurlijk krijg ik als ‘vaste klant’ korting en kan ik na wat verstelwerk aan de mouwen eind van de middag mijn nieuwe jasje ophalen. ´Don´t wait another 16 years to come back,´ lacht de eigenaar.

Als we even later via de brug de Arno over fietsen zien we boven de stad een grote zwarte rookwolk hangen. Een tel later scheuren brandweerwagens met loeiende sirenes voorbij. ‘Heb je de Santa Croce in de fik gestoken met je kaarsjes?’ grapt Wim, verwijzend naar mijn gebruik om in elke kerk die ik betreed een kaarsje te branden. Gelukkig blijkt het inferno snel gedoofd te  zijn. 

Intussen hebben ons de berichten bereikt van weer een overstroomd Limburg. Dan zitten we toch beter in deze brandende kachel die Florence heet. Al begin ik wel zo ongeveer op een cactus te lijken, vocht vasthoudend en een beetje stekelig. Maar met de zee in het vooruitzicht, gaan we er een mooie laatste avond van maken.