Het huis van Venus

Na nog een laatste ontbijt in wat intussen onze favoriete koffiebar is geworden verlaten we Florence. Het is een prachtig en tegelijk melancholisch beeld hoe we via de autospiegels de stad steeds kleiner zien worden achter ons. Met zoveel plaatsen nog op ons wensenlijstje weten we niet zeker of we hier ooit weer terugkomen. 

Behalve de langere stukken snelweg rijden we grotendeels met het dak open, genietend van het landschap dat we passeren, de glooiende heuvels van Toscane en Umbrië met de eindeloze rijen cipressen en in de verte af en toe een dorpje. Vanaf de Marken rijden we vrijwel constant met de zee aan onze zijde en eind van de middag komen we aan op onze bestemming in Abruzzen.

Tijdens onze eerste roadtrip jaren geleden maakten we met onze toenmalige Fiat, Niccolo hier een korte tussenstop. Die voelde toen al aan zijn accuwater dat we er zouden terugkeren. En hier zijn we dan, in dit nog ongerepte stuk van Italië, meer specifiek in de kustplaats Fossacesia. Voor de wielerfans klinkt dit misschien bekend want het was dit jaar het startpunt van de Giro d'Italia.

Hier hebben we voor een week een huisje gehuurd, casa di Venere (huis van Venus). En tja wat kunnen we zeggen over dat huis? Zoals Venus geboren werd uit de golven, zo lijkt ons huis ook uit de zee te rijzen. Drie keer vallen en we plonsen in het water. En dat doen we dan ook al vrij snel na aankomst. Het water heeft een aangename temperatuur en het is via een korte strook privéstrand, dat we delen met onze buren makkelijk toegankelijk. We hebben het weleens anders meegemaakt.

Aan de overkant (in het water dus) is een restaurant, een zogeheten trabocco. Daarvan zijn er meer hier in deze kuststreek die dan ook Trabocchi kust heet. Het zijn voormalige vissershuisjes te bereiken via een loopbrug. Jaren geleden hebben we er eens gegeten en Wim met zijn olifantengeheugen herkent het meteen: 'Dat is Pesce Palombo'
Waar we in 2017 kilometers voor zijn omgereden om er te kunnen eten, zijn nu dus gewoon onze buren.  Wij weten in ieder geval alvast waar we gaan eten op onze trouwdag. 

Na de zinderende hitte van de stad is het heerlijk om 's avonds op ons balkon te zitten met de koele zeebries. Met een wijntje in de hand luisteren we naar de golven en maken we plannen voor de komende week. Maar morgen, morgen eerst eens even helemaal niets.