Dromen mag

We worden deze reis 'achtervolgd' door beren. De regionale kranten van Abruzzen staan er vol mee, en zelfs de pers in Nederland heeft er aandacht voor: de doodgeschoten moederbeer Amarena. Tot twee dagen geleden liepen moeder en haar welpjes nog te struinen door de rustieke dorpjes in Abruzzen, maar nu heeft een onverlaat mamabeer doodgeschoten en zijn haar welpjes vermist. Het hele gebeuren fascineert me enorm, al moet ik bekennen dat ik de berenfamilie ook niet graag was tegengekomen tijdens onze eigen struintochten door de dorpjes. 

Vandaag laten we Abruzzen en de beren achter ons. We nemen ons voor om nog eens terug te komen in deze streek als ik weer echt goed kan lopen, want er zijn hier zoveel prachtige wandelroutes die we nog willen ontdekken. 

Een rit van 640 kilometer door vijf regio's brengt ons, van de Adriatische zee naar de Tyrreense zee in Ligurië. Ik heb namelijk vorig jaar een afspraak met mezelf gemaakt, de vaste lezers van dit blog weten het misschien nog. Het is hier terug te lezen.
Ik heb eerder met wat drank in mijn lijf beloftes gedaan, waarvan ik achteraf spijt had, maar deze kom ik graag na. 

Zodra we Ligurië binnenrijden voelt dat als een soort thuiskomen. Ik vind dit bij uitstek de fijnste streek, vanwege het klimaat, de combinatie van bergen, zee, kleurrijke dorpjes, de beste keuken van heel Italië en de bereikbaarheid t.o.v. Nederland. Dat laatste is handig, want ooit kopen we misschien een tweede huisje in deze streek. Dat zijn voorlopig nog dromen, maar dromen mag

Voor nu, eerst eens onze  accommodatie vinden voor de komende twee nachten. Een parkeerplaats zoeken is al een onderneming en dan nog hebben we geen idee welke kant we op moeten. Parkeren moet dus helemaal boven in het dorp, terwijl wij aan de kust moeten zijn. Met hulp van onze host vinden we een smal pad dat in verkorte route naar de kust gaat.  Hoewel ik al uiterst efficient heb ingepakt is een rolkoffertje geen goed idee in een dorp dat tegen een helling ligt en geplaveid is met kinderkopjes. Het is met alle (foto)apparatuur die we meeslepen alsnog zwaar. Hijgend en bezweet komen we aan. Achteraf is deze zoektocht wel heel treffend voor deze kleine maar piekfijne accommodatie, die giardino Segreto, 'geheime tuin' heet.

Dan is het tijd om neer te ploffen op een terras. We nemen niet eens de moeite om een restaurant te zoeken voor vanavond, want uit ervaring weten we dat de hapjes bij de borrel een volwaardige maaltijd evenaren. Gelukkig is hier het seizoen nog in volle gang: mensen slenteren hand in hand langs zee, restaurants en terrassen zitten gezellig vol, kinderen spelen op straat. Weer neem ik een tweede Aperol en weer lopen we daarna langs het water, maar deze keer houd ik het droog.