Epiloog: een memorabele vakantie

Het laatste kaartje met vergeet-me-nietjes heb ik bewaard tot de laatste dag, vlak voordat we aan de terugreis beginnen. In het kleine dorpje waar we de afgelopen dagen hebben vertoeft staat een oud kerkje direct aan het water. De kerk wordt nog maar zelden gebruikt en daardoor is het een heel vredig plekje om nog een keer stil te staan bij mijn lieve, optimistische en dappere  moeder. Stil te staan bij wie ze was en wat ze heeft betekend. 

De herinneringen aan haar zijn inmiddels her en der verspreid: onder een oude boom aan de Ligurische kust; bij een klooster in datzelfde gebied, op de Monte Bré en nu dus ook op twee plekken aan het meer van Lugano, zowel in Italië als in Zwitserland. 

Is het nu klaar dan? Nee zeker niet. Er zit geen einddatum op rouw. Maar ik heb wel 2 weken de tijd genomen om in dankbaarheid haar leven te gedenken: 'Wees niet verdrietig. Denk aan mijn lang en gelukkig leven.'
Dat laatste is gelukt, mam. Dat eerste niet helemaal. Sorry.
Maar, ter geruststelling: het genieten overheerste, ook deze vakantie.

Deze vakantie ben ik opnieuw gespiegeld in hoeveel ik op mijn moeder lijk. Dat zit in kleine dingen: de manier waarop ik kijk op sommige foto's en hoe ik af en toe op Wim vooruit loop. Zij had in haar hoogtijdagen ook zo'n marstempo. Het gebeurt me regelmatig dat ik een heel verhaal aan het afsteken ben tegen Wim om dan plotseling tot de ontdekking te komen dat hij 100 meter verderop is blijven staan om foto's te maken. Het geeft me troost dat er zoveel van haar blijft voortbestaan in mij. 

Zo nu en dan betrapte ik mezelf erop dat ik hardop tegen haar sprak. 'Boh, mam, kijk ons nou genieten.' 'Kijk, mam, op wat een mooie plek je zaadjes zijn geplant.' Maar ook: 'Mam, geef me de kracht om aan te kunnen wat er nog op mijn pad komt.'

Deze vakantie heeft me ook, voor zover dat nog kon, opnieuw dichter bij Wim gebracht. Samen hebben we teruggekeken op de stressvolle afgelopen maanden. Tijd genomen om even alles intens te voelen, te huilen, te lachen en de accu weer een beetje op te laden. 
Wim zei gisteravond: 'Ik ben nog niet helemaal uitgerust, maar wel ontspannen.' Zo voel ik het ook en dat is voor nu goed genoeg.  

Helaas kan ik haar niet meer vertellen hoe mooi deze vakantie was. Ze was een van de mensen die standaard reageren op mijn blog.  Nieuw voor mij zijn nu de reacties van mijn vader, rechtstreeks via WhatsApp. Kort en bondig maar met net zoveel belangstelling en warmte. Ik kom uit een goed nest.  

Ik ben Wim dankbaar dat hij me toch heeft overtuigd om op vakantie te gaan. Twee weken waren wel meer dan genoeg voor nu. Ik vind het ook prima om weer naar huis te gaan, naar mijn broer, mijn vader en het huiselijke leven met onze maffe poes. En ja ik kijk er zelfs naar uit om weer aan het werk te gaan. Structuur in mijn dag en fijne mensen om me heen. 

Bedankt voor het meelezen/meeleven en tot een volgende reis.