The sound of silence

Gisteren hebben we nog lang buiten zitten genieten van de bijna volle maan die het meer verlichtte. Zo nu en dan schoven er wolken voor en in die wolken zagen we allebei dieren. Ik rendieren en Wim dinosaurussen. Het zal vast de wijn zijn geweest die hier een rol in speelde. 

Het is uitzonderlijk stil hier 's avonds. We zitten in een redelijk afgelegen stuk van het meer en in een dorpje waar niemand lijkt te wonen. Zo nu en dan horen we in de verte wel een auto maar voor het merendeel is er the sound of silence. Stilte is nooit absoluut, ze valt juist op doordat je geluiden hoort die je normaal niet hoort. Een vogel die zachtjes op het water landt, de wind die af en toe de bladzijden van een boek laat wapperen, geritsel van insecten in de struiken. Ik had nooit gedacht dat er in de populaire merenstreek zo'n serene rust kon heersen. 

Ondanks die stilte hebben we niet al te best geslapen. Hoe prachtig het huis ook is, het heeft twee nadelen. Er is geen airco en er zijn geen horren. Het is dus kiezen tussen zweten of lek geprikt worden door muggen. Het bed kraakt en piept aan alle kanten dus telkens als Wim draait word ik wakker uit een toch al lichte slaap. Tegen de ochtend ben ik er klaar mee en ga in een andere kamer liggen. Tot zover de romantiek aan dit idyllische meer. Als ik eindelijk in slaap val beginnen vlak onder mijn raam de eenden een geanimeerd gesprek. Tot zover ook the sound of silence.

Gelukkig heeft het vannacht geregend waardoor het is afgekoeld tot een draaglijke 26 graden, ideaal voor een wandeling. En hoezeer ik Wim ook wil geloven dat het een lichte wandeling is, deze keer ben ik voorbereid en neem ik stokken mee. Ze kunnen in de rugzak blijven want het blijkt inderdaad een  makkelijke wandeling, zeker als die ook nog eens wordt onderbroken met een heerlijke lunch aan de waterkant. Vlak boven ons hoofd cirkelt even een roofvogel die ineens loodrecht naar beneden schiet, iets uit het water vist en weer weg is. Helaas allemaal te snel om een goede foto te maken. 

De sentiero dell olivo (wandeling van de olijven) heet het pad dat we lopen. Een betere plek om 'mam te begraven' is er niet. Als er ergens een plaats is waar de zaadjes tot bloei kunnen komen is het hier, direct aan het meer onder de (olijf)bomen waar vlinders en bijen nu al van wilde bloem naar wilde bloem vliegen. De grond is kurkdroog maar met behulp van wat water uit het meer is de grond zo omgespit en kunnen de zaadjes worden geplant. Het is ook een plek die makkelijk terug te vinden is, mochten we hier volgend jaar weer komen. 

's Middags springen we vanaf de steiger voor ons huis in het meer. Het water is heerlijk verfrissend maar niet te koud. Om de beurt oefenen we met de kano.  We overwegen om zelf een opblaasbare kano te kopen voor volgende vakanties. Dat geeft net wat meer uitdaging dan met een luchtbedje dobberen. Na vandaag denk ik dat we de smaak nog meer te pakken hebben. Kunnen we straks tenminste ook zeggen dat we een boot hebben. In ieder geval een die we gewoon kunnen meenemen in Ciro. De opvouwbare barbecue, die we ooit hebben gekocht en al jaren voor niks meeslepen, laten we dan wel achterwege. Als we niet gaan uiteten maakt Wim het liefst gebruik van de binnenkeuken en dat doet hij wat mij betreft op niveau. Zo wordt er nu, terwijl ik dit schrijf, in de keuken hard gewerkt aan een kalfslapje met een sausje van citroen, gebakken aardappeltjes en gegrilde groente. Ik zeg smakelijk.