Welkom in...

Gisteren schepte ik nogal op over de kookkunsten van mijn lief. In talen is hij minder goed, zo blijkt. In de overtuiging kalfsvlees (vitello) te hebben gekocht, kwam hij er gisteren tijdens de bereiding achter dat hij coniglio (konijn) had gekocht. Zo aten we dus gisterenavond konijn bereidt als kalfsvlees en het was nog lekker ook. 

We hebben goed geslapen omdat we zijn verkast naar een andere kamer (als je toch de keuze hebt). Zoals altijd ben ik wel vroeg uit de veren dus ga ik wat lezen op het balkon. Lange tijd word ik vergezeld door een roofvogel die steeds boven het meer zweeft. Misschien is het dezelfde die we gisteren zagen. Hoeveel van die beesten hebben hier hun jachtgebied?

We beginnen de dag met een frisse plons in het meer en kano varen. Wim blijft lang weg in de kano, maar net als ik me zorgen begin te maken verschijnt hij weer in zicht. Ik voel de inspanning van het peddelen nog van gisteren, dus ik ga niet al te ver het meer in deze keer.

Op het water wordt flink gecontroleerd door de douane. Op land merken we daar weinig van. Gelukkig maar, want we passeren hier geregeld de landsgrens tussen Zwitserland en Italië. De sms-dienst heeft het er maar druk mee: 'Welkom in Zwitserland.' 'Welkom in Italië.' 'Welkom in Zwitserland.' 

Vandaag gaan we ook speciaal de Monte Bré op om zaadjes te planten. Dat doen we niet te voet maar lekker lui met de funicolare vanuit Lugano. In 2013 bezochten mijn ouders deze berg samen. Het was het jaar voordat mam de eerste keer kanker kreeg. Toen verzette ze zelf nog bergen qua energie en conditie. Het is daarom voor mij belangrijk om dit te doen, letterlijk in de voetsporen lopen van mijn ouders. Ook hier vinden we weer een prachtige plek voor de zaadjes, op wat het zonnigste punt van Zwitserland wordt genoemd. 

Wim merkt op dat we voor mijn vader, als het zover is, wat anders moeten bedenken want zegt hij:  'Het zaad van je vader verspreiden kan toch verkeerde beelden oproepen.'  Foei, Wim.

Het is al laat in de middag als we Lugano zelf bezoeken. Nou ja bezoeken is wat veel gezegd. Met veel moeite raken we de auto kwijt en als we vijfhonderd meter het centrum in zijn geslenterd beseffen we pas dat we eigenlijk veel te moe zijn om een stad te bekijken. We drinken dus alleen een cocktail op het dichtstbijzijnde terras waar ze uiteraard Zwitserse prijzen hanteren die bijna overeenkomen met de prijs van een borrel in Portofino. En dan snel weg hier uit Zwitserland. 'Welkom in Italië'.
PS. U heeft 5 euro data buiten de EU verbruikt.