Zwitserleven gevoel

Afgelopen avond hebben we helaas tevergeefs op de supermaan gewacht. We hoopten dat die mooi te zien zou zijn vanaf ons terras, maar la luna zat verborgen achter de bergen. Van serene rust was trouwens gisteravond ook geen sprake. In het dorpje is een Duits gezin gekomen met een puberzoon die  een vriend heeft meegenomen. De twee jongens stonden gisteren een hele poos met zijn tweeën op de steiger te dansen op een house beat die uit een speakertje kwam. Wij hadden er geen last van want telkens als de muziek ook maar iets boven een bepaald volume kwam, riep mama haar zoon tot de orde. Het was eigenlijk een beetje sneu. De twee jongens hadden volgens ons beter op een camping kunnen dollen met leeftijdsgenoten en niet met moeder hijgend in de nek in een dorp waar verder niets te beleven is. 

En dan is veel te snel onze laatste vakantiedag aangebroken. Vandaag nemen we vanaf Lugano de boot naar Morcote. We schrikken ons rot van de prijzen aan deze kant van het meer. De Zwitsers hanteren prijzen die echt niet meer grappig zijn. Wij kopen zonder met de ogen te knipperen azijn voor 65 euro, maar met twee personen een boottocht voor 79 Zwitserse frank (80,30 euro) vinden we dan weer echt belachelijk duur. We laten het er trouwens niet om. 

Een boottocht op zich is altijd al leuk en deze zeker omdat we ook nog eens allerlei leuke dorpjes aan doen. Daarnaast amuseren we ons kostelijk met het gekibbel van een Engels echtpaar dat achter ons zit. 
De man rommelt in zijn tas en de vrouw vraagt: 'Did you lose something?'
'No,' zegt de man, 'I'm just looking for something.'
'Can you find it?'
'No, woman, that's why I'm looking.'
´Well, then it seems you lost something.´

En zo gaat het de hele vaartocht door. Ze kibbelen wat af die twee en toch voelt het op de een of andere manier liefdevol aan. 

Morcote is een dorp aan de Zwitserse kant van het meer, het had ooit een eigen vissershaven. Nog steeds ruiken we de geuren van verse vis als we per boot aanmeren. Het is een historisch dorp met een handjevol winkels en restaurantjes aan het meer. Het heeft nog steeds een authentieke sfeer, zeker wanneer we weg van de boulevard in de smalle steegjes struinen. 

Met een gelato op de vuist bestijgen we de 400 treden tellende trap van de kerk Santa Maria del Sasso. Op de trappen worden we getrakteerd op mooie uitkijkjes over het meer en het dorp. Op de route naar boven zijn ook diverse altaartjes ingericht voor wie een echte kruistocht wil beleven. De kerk zelf met oude fresco's is absoluut de moeite van het bekijken waard. Hier laat ik de noveenkaars achter die ik speciaal voor deze vakantie had aangeschaft om elke avond mam te herdenken. Hier mag hij opbranden,  hoewel dat natuurlijk niet geldt voor onze liefde voor haar. Die blijft eeuwig branden.

Het hoogtepunt van deze heilige plaats is echter de begraafplaats achter de kerk. Hoog boven het dorp, uitkijkend over het meer met praalgraven die met elkaar lijken te strijden om  superioriteit.

Voordat we de boot weer terug  nemen, eten we nog een hapje aan het water. En ach het is onze laatste dag, dus we gaan niet weer zeuren over de prijzen. We gaan voor dat Zwitserleven gevoel.