Mit unseren Füssen in Füssen

We hebben een gemoedelijke eerste reisdag erop zitten. Goede voorbereiding is het halve werk. Het inpakken van koffers is al jaren mijn afdeling en het is aan Wim om vervolgens Ciro vol te laden. Telkens sta ik weer verbaasd over hoeveel er allemaal in die kleine cinquecento past. En dat er dan toch nog voldoende ruimte is om mijn voeten hoog te leggen op een provisorisch poefje van een opblaasbare strandbal.

Over voeten gesproken. In het vorige verslag heb ik iets vergeten, we beginnen namelijk helemaal niet zoals altijd in Noord Italië, maar we kiezen voor een overnachting net iets over de helft van de route, in de Beierse stad Füssen. Laten we zeggen dat we vorig jaar met meer dan twaalf uur om beurten achter het stuur toch wat geïrriteerd en vermoeid aankwamen op ons vakantieadres. Daar komt bij dat Wim momenteel het grootste deel moet rijden, omdat mijn voet nog graag het formaat zwangere olifant aanneemt.  

Die uit nood geboren extra pitstop bevalt ons wel goed eigenlijk. Eind van de middag bereiken we het ietwat kneuterige familiehotel, Hotel Christine, langs de rand van de Forggensee, met voor het ultieme Beierengevoel een balkon met geraniums en uitzicht op de bergen. Niet veel later kuieren we zu fuss door Füssen. 

Er hangt een gemoedelijke sfeer in de binnenstad met veel druk bezette terrassen. En hoewel we in Duitsland zijn, kiezen we niet voor de lokale keuken. Bratwurst trekt ons nu eenmaal wat minder dan een lekkere pasta, in dit geval Penne met gegrilde aubergine en Parmezaanse kaas.

Daarna tuffen we op ons gemak door de omgeving. Het is een zwoele zomeravond, het dak van Ciro kan eraf. We ruiken de natuur, horen de krekels en koebellen. Ons kun je niet gelukkiger krijgen. Het landschap wordt opgesierd door kastelen met een hoog Doornroosje gehalte. We bezoeken ze niet, daar is de tijd te krap voor. Van afstand zijn ze prachtig om te zien en vooral tijdens het golden hour zeer fotogeniek, getuige de foto’s van mijn hobbyfotograaf.