Pelgrimage

Vandaag gaan we op pad naar het klooster van San Fruttuoso. De baai van San Fruttuoso wordt in diverse blogs op internet beschreven als de meest idyllische locatie van Ligurië. In de zomer kan het er druk zijn, lezen we in diezelfde blogs, maar ook weer niet te druk, want het ligt niet langs gebaande paden of doorgaande routes. Je komt er alleen per boot of via wandelpaden vanuit Camogli of Portofino. Wij kiezen voor dat laatste, een wandeling vanuit Portofino. Het is volgens Wim (bron de wandelapp Komoot) een makkelijke route van 1,5 uur.

In een van de blogs lees ik dat het twee uur duurt, dus ik vertrouw die app van Wim niet helemaal. Maar dat is ook ervaring, want een makkelijke wandeling in de beleving van Wim betekent voor mij meestal afzien. Toch ga ik vol goede moed, zonder wandelstokken en met een volle rugzak op pad. De route begint direct bij de uitgang van de parkeergarage en het gaat meteen loodrecht omhoog. Trappen van zeker dertig centimeter hoog die maar door blijven gaan. 

Na vijf minuten of misschien zelfs wel eerder ben ik drijfnat van het zweet, hijg ik als een oud paard en mopper ik:  ‘Ik had nog zo gezegd, geen zware wandelingen.’
Wim grijnst een beetje schuldbewust. ‘Kom op, je kunt het,’ spoort hij me aan alsof hij mijn personal trainer is.

De trappen gaan over in dikke keien, waardoor deze ´lichte´ wandeling alsnog een soort rotsklimmen wordt. Een groep jongeren haalt ons in, ze wandelen niet eens, ze joggen. Een beetje jaloers kijk ik ze na.
‘Straks op de terugweg gaat dit bergaf,’ zegt Wim.
Ik werp hem mijn smerigste blik toe.
Even zwijgt hij, dan zegt hij: ‘Zie het als een bedevaartstocht. Straks zijn al je zonden vergeven.’
’Dan toch maar voor de helft, want deze dame neemt de boot terug, als je dat maar weet.’

Het voordeel dat deze route heeft is dat het grotendeels in de schaduw is en ik moet eerlijk bekennen dat de uitzichten spectaculair zijn. Het geeft me ook een goed excuus om vaak te stoppen om van de vergezichten te genieten. En dan komt uiteindelijk de echte beloning, het uitzicht op de kleine baai omgeven door het groen van cipressen, eiken en oude olijfbomen. Het stralende middelpunt is een abdij die zo’n beetje pootje baadt in de turquoise zee.  

Dat kristalheldere water lonkt, maar niet voordat we onze energie hebben aangevuld in een visrestaurantje waar ik een overheerlijke vis van de dag eet en Wim een pasta met zeevruchten. Hier mijmer ik weer even over mijn moeder die echt een kei was in het fileren van een vis. Als ik vis eet, wordt het altijd een drama op mijn bord. Ik heb het mam vaker zien doen, maar zo keurig als zij het kon, zal ik het nooit leren. Het past dan ook om hier onder een olijfboom weer wat zaadjes te planten. Prachtig op deze heilige grond met zicht op de toren en de baai.

Dan is het toch echt de beurt aan ons voor een duik in die zee. Daarna lezen we wat op een schaduwrijk plekje tussen de rotsen. Na verloop van tijd stelt Wim voor: ‘zullen we de boot terug nemen?’ En ik ben blij dat ook hij tekenen van vermoeidheid toont.

De boot brengt ons in 20 minuten naar de haven van Portofino, een levendige plaats en zo´n beetje het Saint-Tropez van Italië. Dat weten we omdat we er al eens eerder zijn geweest en toen was het publiek er net als nu een mengelmoesje van de crème de la crème en het gepeupel zoals wij. Toch ploffen wij, het gepeupel in onze wandelkleren neer in een loungebar voor een aperitief. Wim bestelt een cocktail Americano en ik neem een aperol Spritz. We tikken 38 euro af. ´Holy shit,´ zeggen we tegen elkaar, ‘dat zijn nog eens prijzen.’ Dat was voordat we de parkeergarage moesten afrekenen voor 32 euro. Ach, je wilt wat Riviera life of niet. We hebben een mooie dag gehad.