Stad met een gespleten persoonlijkheid

Vandaag staat een bezoekje aan Genua op het programma en in het bijzonder het aquarium van Genua, een van de grootste van Europa. 

En dat zullen we weten. 3,5 uur hebben we nodig om alle vissen, haaien, robben, kwallen, schildpadden, krokodillen en andere exoten te bewonderen. We vinden het een zeer indrukwekkend aquarium al hebben we inmiddels de nodige gezien. Het enige minpunt vind ik de in mijn ogen te kleine bak met dolfijnen. Die had ik liever gespot in het wild.

Dat was ook de oorspronkelijke planning, om na het aquarium nog een boottocht te maken om dolfijnen en walvissen te spotten, maar die is helaas afgeblazen vanwege het weer. Het is 30 graden zonder enig spoor van onweer of storm, dus welke weersomstandigheden dan wel oké zijn om te varen is ons een raadsel. Jaren geleden hebben zo'n dolfijnenspot al eens gedaan en dat was ontzettend indrukwekkend. Aan de andere kant  hebben we nu de gelegenheid om weer eens Genua in te duiken.

Ook dat hebben we al eerder gedaan, maar de stad is zo fascinerend dat hij meerdere bezoeken waard is. Bij Genua heb ik hetzelfde gevoel als in Napels, het is een stad met een gespleten persoonlijkheid. Statige eeuwenoude gebouwen, indrukwekkende fonteinen, kerken en paleizen. De bijnaam van de stad is niet voor niks La Superba (de hoogmoedige). 

Tegelijkertijd zijn armoede en criminaliteit hier nooit ver weg. Het wemelt er van de illegalen en prostituees. Waar je op de ene hoek van de straat de geur van pasta al Genovese ruikt, is er op de volgende hoek de geur van kattenpis en verschaalde alcohol. Ik weet zelf nooit zo goed of ik die Afrikanen met hun prullaria help als ik ze geld geef of juist niet. Hoe dan ook laat ik me weer verleiden om drie euro te betalen voor een draadje om mijn arm dat 'everlasting hapiness for you my lovely lady' belooft.  

Het is geen straf om nog eens door deze majestueuze stad te struinen. Vandaag beginnen we van bovenaf. We nemen het gratis bergtreintje naar het hoogste deel van de stad vanwaar we een fenomenaal uitzicht hebben over La Superba en de oude haven. Vanuit dit punt lijken die krankzinnige cruiseschepen maar kleine bootjes. 

Vanuit het historisch centrum zie je niet hoe de stad is omgeven door groen, maar hier boven is het niet alleen groen, het is er onwerkelijk rustig. Geen toeterende auto's, scooters, boten of schreeuwende Italianen. Hier hoor je het paringslied van de cicaden. 

Wanneer we weer beneden zijn in het centro storico laten we ons opslokken door het rumoer, de pracht en praal van de kerken die van buiten sober ogen, de nauwe steegjes en gezellige maar vaak verscholen pleinen. We scoren er wat lokale producten. Sowieso wat potjes pesto, want die krijg je nergens lekkerder dan hier. En ook maar weer een nieuw drankje om te proberen, een Ligurische gin met  basilicum en een vleugje zout. Vandaar dat het drankje Ma heet, van Mare, de zee. Maar voor mij staat het natuurlijk voor La mama want daar had ik het vandaag nog niet over gehad. 

Bij thuiskomst om 20.00 uur duiken we nog even in het grote aquarium voor ons huisje. En dan ontdekken we op de harde manier dat de zee toch wel wat ruwer is dan gedacht. We schampen allebei langs de stekelige rotsen en halen daarbij de nodige huid open. Bij Wim blijft het beperkt tot wat schaafwonden. Ik laat vanaf de zee tot terug thuis in de douche een heel spoor van bloed na. Uiteindelijk valt het allemaal reuze mee en met wat gaasjes erop stopt het bloeden uiteindelijk. Tot zover dat geluksarmbandje van de Afrikaan.