Beren op de weg

Met het voornemen om ook nog eens lekker uit te slapen, lagen we gisteravond al om 22.00 uur in het kabouterbed. Iets voor vijf uur ben ik klaarwakker. De beloning is een prachtige zonsopkomst die vanaf ons balkon goed te zien is. Ook Wim staat om 7.00 uur naast zijn bed. Het vroege tijdstip leent zich uitstekend om de bergen in te gaan. Rond negenen zitten we al in de kabelbaan die ons van Madonna di Campiglio naar de Passo del Grostè brengt.

Al dagen ben ik een beetje aan het klagen over mijn voet. Want overal zijn er beren op de weg, dingen die ik nu beter niet kan doen of die gewoonweg niet lukken. Voortdurend loop ik me te verontschuldigen tegen Wim omdat ik zo traag ben en niet ver kan lopen.  ‘Nu moet je echt ophouden, hoor,’ zei Wim gisteren nog, ‘je vergeet te genieten van wat wel nog kan.´

In ieder geval geniet ik al intens van het ritje in de kabelbaan. Het is een tochtje van bijna twintig minuten, dus ik heb alle tijd om goed om me heen te kijken naar de ploeterende wandelaars en mountainbikers. Stiekem is het best wel relaxed om vanuit een glazen cabine te kijken naar hoe anderen zich moe maken. En ik weet niet of het komt omdat ik nu iets meer ontspannen ben, of misschien zijn het de stevige wandelschoenen en stokken, maar zowaar dat ik boven behoorlijk kan lopen. Niet lang, niet ver, maar wel over nogal ruig terrein.

Ik verontschuldig me niet meer als ik na tien minuten lopen even moet stoppen. Terwijl Wim heen en weer loopt op zoek naar de beste fotospot, bestudeer ik intussen met mijn verrekijker de verschillende roofvogels die boven mijn hoofd rondjes vliegen. Als ik zo stil zit tussen de rotsen vallen me andere, nieuwe dingen op die ik normaal niet zie, omdat ik te gefocust ben op waar ik loop. Er fladderen piepkleine rood zwarte vlinders om me heen, bijtjes die neerstrijken op de wilde bloemen, een mestkever die druk in de weer is met een rolletje poep, drie keer zo groot als hij zelf.

Een paar keer adem ik heel intens die heerlijke berglucht in en even, een fractie van een seconde heb ik het gevoel dat mijn moeder bij me is. Dan komt Wim eraan en is het moment voorbij. We lopen weer een stukje verder en ik begin nu pas te geloven dat het goed komt met mijn voet. Hoewel elke dokter en fysiotherapeut dat recent ook nog letterlijk tegen me heeft gezegd, was mijn vertrouwen toch een beetje weg. Ik herken dat doemdenken niet van mezelf, kennelijk moest mijn moeder er even aan te pas komen om me tot de orde te roepen.

Al met al zijn we toch ruim twee uur boven op de berg voordat we kabelbaan terugnemen en in Madonna de Campiglio een heerlijke lunch nuttigen: Wim spaghetti carbonara en ik risotto met paddenstoelen, uiteraard met een lekker glaasje vino biancho erbij.  En terwijl ik die ochtend een gevecht heb geleverd met mijn eigen beren, zijn ze in dit plaatsje overal op de weg te vinden. In het centrum staat een groot standbeeld van een beer en verder zijn ze in alle soorten en maten aanwezig, op de gevels, op lantaarnpalen en in etalages.  De beer lijkt het symbool van deze streek, maar als ik aan de jonge serveerster uitleg vraag, zegt ze slechts: ‘We just love bears, as long as they stay in de woods.’
En dat is precies waar beren thuishoren.