De grote finale in de stad van het geluk

We zijn vandaag moe en loom. Het is nog steeds erg warm met zo nu en dan die hete föhnwind. Zelfs de locals klagen steen en been en wapperen zichzelf koelte toe, luid zuchtend: 'Caldo. Molto Caldo.
Die warmte maakt ons loom, of misschien is het een combinatie van warmte, de aperitiefjes en de fles wijn die er dagelijks doorheen wordt getikt. 

Guilia, onze gastvrouw heeft ons de coördinaten doorgegeven van een plek waar het goed en schaduwrijk wandelen is. Het gebied rond de Monte Petrano is inderdaad groen met veel bos en het is er een paar graden koeler, maar ondanks het goede voornemen komen we niet veel verder dan wat heen en weer gesjok, heuveltje op, heuveltje af.

De paar stappen die we zetten zijn trouwens wel memorabel. Boven op een heuvel staan koeien in het wild te grazen. Daar wil ik dan wel even voor klimmen. We zijn amper begonnen of er komt een ezel op ons af.  Met een vaartje rent hij een heuvel af recht in mijn armen.

Een eindje verderop lopen we een bospaadje in. De takken kraken, ik zie iets bruins bewegen: een hert? 
Ik grijp mijn camera en even later komt er op zijn dooie akkertje een paard aanwandelen. Hij kijkt even verstoord alsof hij zich afvraagt: wat doen die maffe toeristen hier? En dat vragen wij ons ook af met die hitte dus zetten we koers naar het klooster Fonte Avellana.

Het benedictijnenklooster ligt mooi verscholen tussen het groen op een berg. Het schijnt dat Dante er een tijdje heeft gezeten en het zelfs heeft benoemd in zijn Divina Commedia. Er leven nu nog enkele monniken die een beetje bijverdienen door jam, honing en veel te dure wijn te verkopen aan toeristen. Het klooster is wel gratis te bezoeken en ook aardig om even doorheen te lopen al is het maar omdat het er heerlijk koel is. Er zit zelfs een klein restaurantje bij, waar heerlijke geuren uit de keuken komen. We laten het voor wat het is. Geen wandeling, dan ook geen extra calorieën. We moeten streng zijn. 

Dan, wanneer de zon op zijn hoogst staat rijden we terug naar ons huisje,  waar we even bijtanken en ons klaarmaken voor de grote finale Italië-Engeland. We gaan straks een kroegje opzoeken in het levendige plaatsje Fano, ook wel la città della Fortuna genoemd, omdat de stad is opgedragen aan de godin van het geluk. Als dat niet helpt weet ik het ook niet meer.