Nee Wim, dat is geen bal

Een huisje midden in de heuvels heeft veel voordelen. 's Avonds is er totale stilte, op het geluid van krekels na en zo nu en dan een oehoe. Er is geen licht in de nabijheid en de absolute duisternis heeft iets magisch en geruststellend.

Een nadeel is dat je steeds een eind moet rijden om ergens te komen.  Wim draait daar gelukkig zijn hand niet voor om. Vandaag rijden we een uur naar het dichtsbijzijnde strand voor een verkoelende duik. Dan weer een uur rijden om 'thuis' te douchen en lunchen en aan het eind van de middag opnieuw een ritje naar de verrassend mooie stad Urbino. 

Urbino staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. Het herbergt een van de oudste universiteiten van Europa en is ook de geboortestad van Rafaël. Ik ken hem eigenlijk alleen van de in mijn optiek wat kitscherige schilderijen van brave engeltjes, maar zijn werk blijkt toch meer omvattend.  Vreemd genoeg moet je niet in Urbino zijn om zijn kunst te bewonderen, want er hangt amper een schilderij van hem in de stad. In het nationaal museum dat is gehuisvest in het Palazzo Ducale hangt er een. Wat aan hem herinnert is zijn geboortehuis en een reusachtig beeld van hem boven op een heuvel uitkijkend over de stad.

Het Palazzo Ducale is echt een must om te bezoeken vinden wij. Het bevat een uitgebreide kunstcollectie met soms donkere schilderijen van bloederige of Bijbelse taferelen, maar het paleis is op zichzelf al een bezienswaardigheid zowel van buiten als van binnen. Vrijwel elke ruimte is opengesteld voor bezoekers inclusief de catacomben eronder. 

In de stad zelf heerst een gemoedelijke sfeer. Het heeft zo'n heerlijk centro storico met steil op en af lopende middeleeuwse straatjes waar je heerlijk door kunt struinen. Na de middeleeuwen is de stad feitelijk opnieuw vormgegeven door een aantal renaissance kunstenaars waaronder zelfs Leonardo dat Vinci. De "nieuwe" stijl is heel mooi geïntegreerd in de oude en dat levert een prachtige combinatie op van donker en licht. 

We slenteren door de stad en het park rondom het fort met uitzicht over de stad waar mensen hun hond uitlaten en kinderen tegen een balletje trappen. Nu moet je weten dat Wim iets heeft met voetballen wat ik niet helemaal begrijp. Zodra hij een bal in het oog krijgt moet hij ertegen schoppen. Hij hoopt altijd dat kinderen de bal per ongeluk in zijn richting schoppen zodat hij kan meedoen of op zijn minst een mooie trap ertegen kan geven. Plots komt er vanuit onze ooghoek iets wit-zwart gevlekt aan stuiteren. Ik zie de reflex van zijn voet en dan gelukkig op tijd het besef: shit dat is een klein dik hondje.