Een goed excuus

Het is vandaag een vrijwel wolkenloze dag en het wordt dertig graden. Ik heb behoefte aan een verfrissende duik. De enige plek in de omgeving waar dat lijkt te kunnen is Lago di Tovel op een drie kwartier rijden. Wij op pad, zwemkleding al aan, compleet bepakt met parasol en tas met handdoeken, zonnebrandcreme, e-readers en broodjes voor de lunch. 

Het Tovelmeer ligt hoog in de bergen en als we de kronkelweg naar boven rijden vragen we ons meerdere keren af wat die bordjes betekenen die verwijzen naar een ticket. Daar komen we snel genoeg achter als er een verbodsbord staat, we mogen niet verder en moeten  terug het dorp in. Het meer is alleen toegankelijk met een kaartje van 18  euro. Daarvoor krijg je dan wel een parkeerplaats en vervoer met shuttlebus naar het meer. En ik heb nu eenmaal mijn zinnen gezet op zwemmen. 

Shuttlebusjes rijden af en aan en spugen tientallen toeristen, vrijwel allemaal Italianen, uit. Het is extreem druk op het wandelpad rondom het meer. 

Gelukkig heb ik een goed excuus om niet mee te doen aan de polonaise wandeling en dus strijken we neer op een rotsje langs het water.  We voelen ons enigszins belachelijk met onze complete strand uitrusting, want je ziet er geen hond in het water en dat bedoel ik letterlijk. Sommige honden rennen enthousiast achter een speeltje aan dat hun baasje in het water mikt, maar weten niet hoe snel ze weer eruit moeten komen. Daar is een goede reden voor ontdek ik even later. Je moet namelijk al Iceman, Wim Hof zijn wil je in dit bergmeer kunnen zwemmen. 

Maar ja, zoals ik zei... ik heb nu eenmaal mijn zinnen gezet op zwemmen. Twee minuten houd ik het vol, even kopje onder voor de foto en dan snel er weer uit. Een paar Italianen kijken het hoofdschuddend aan Wim doopt me tot ijskoningin. Terwijl ik me laat opdrogen genieten we vanaf ons plekje ondanks de drukte toch van het helderblauwe water waar de bergen in worden weerspiegeld. Maar na een uurtje op de harde rotsen zitten hebben we het ook wel gezien. 

Na een korte siësta in het kabouterhuis verruilen we de strandoutfit dan toch maar weer voor de wandelschoenen. Na een kort ritje komen we bij een imponerend waterspektakel van 130 meter hoog en daarmee is de Nardis waterval een van de grootste in de regio. Het mooie is, je kunt er (tegen een kleine vergoeding) met de auto komen.

Ik heb niet genoeg woorden tot mijn beschikking om te omschrijven wat voor  gevoel het in mijn buik geeft wanneer ik voor de waterval sta. De druppels in mijn gezicht en het denderde lawaai waardoor de superlatieven die ik richting Wim schreeuw verloren gaan. Wat is dit ongelofelijk mooi. En dat geldt niet alleen voor de waterval zelf, de hele omgeving eromheen, de Genova vallei is een prachtig natuurgebied. Er wordt veel gewaarschuwd voor beren en er hangen bordjes met wat te doen wanneer je er een tegenkomt. Dit heeft alles te maken met de beruchte beer, JJ4, een recidiviste die al enkele mensen aanviel, waarvan vorig jaar met  noodlottige afloop voor een 26 jarige jogger. Maar JJ4 is intussen gevangen en in afwachting voor haar lot. In december valt de beslissing: afmaken of het land uitzetten. Je verzint het niet. 

Wij tarten het noodlot evengoed niet en maken slechts een korte wandeling langs de rand van het bos. Tenslotte heb ik wederom een goed excuus. 

.