Geboren in een verkeerd lichaam

Vandaag is het onze laatste dag in dit deel van Italië. We zijn qua ritme nog steeds niet helemaal in vakantiemodus. Ook vandaag staan we, gewekt door onze biologische klok al om 7.00 uur onder de douche. Dat geeft ons wel de gelegenheid om vroeg erop uit te gaan, wanneer de zon nog niet zo fel is en dat levert volgens Wim mooiere foto’s op.

Wanneer er nog schaduwen over de bergen liggen en de zon als een zachte nevel tussen de kloven door piept gaan we op pad. Op het lijstje van ´dingen om te doen´ staat de giro cinque laghi, een wandeling langs vijf bergmeren. Dit plan komt nog uit de tijd dat we uitgingen van middellange wandelingen in dit gebied. Het is met ruim tien kilometer en een hoogteverschil van 900 meter op dit moment geen serieuze optie. Maar een van die vijf meren is met een kabelbaan vanuit Madonna di Campiglio wel haalbaar.

Er staat een enorme rij voor het ticketloket, het lijkt wel alsof ze complete schoolklassen hebben losgelaten. ‘Dit ga ik echt niet doen,’ zeg ik tegen Wim en ik wil me alweer omdraaien. Gelukkig kijkt hij iets verder en ziet dat ze niet in de rij staan voor de funicolare. Binnen vijf minuten zitten we dus in een gondeltje dat ons naar 2123 meter hoogte brengt.

Vanuit daar is het een kort stukje lopen naar Lago Ritorto, het eerste van de vijf meren. Hoewel het voor mij op dit moment nog best een onderneming is, deels over granietrotsen. Het maakt het voor mijn ego niet beter erop dat ik voortdurend word ingehaald door mensen die in mijn beleving twee keer zo oud zijn of nota bene op slippertjes lopen.
Wim zegt een paar keer: ‘Als het niet gaat, gaan we terug.’ Dat zegt hij dan precies tegen de verkeerde. ‘Ik ben een berggeit,’ zeg ik ‘geboren in het lichaam van een mens.’

Na een halfuur bereiken we het meer en ben ik toch wel blij dat ik kan pootje baden in het ijskoude water. ´Je bent geen berggeit,´ zegt Wim, ´je bent een golden retriever. Met je blonde koppie in elk plasje water springen.´

We hangen een poosje rond bij het meer, dat in eerste instantie sereen tussen de bergen ligt, maar het wordt er steeds drukker. De grote groep jongeren waarvan ik dacht dat ze in de rij stonden bij de ticketbalie is intussen ook aangekomen. En ze doen wat jongeren wereldwijd nu eenmaal doen: de jongens proberen de meisjes te imponeren, ze duwen elkaar en maken veel herrie, de meisjes staan intussen selfies te maken met getuite lippen. Geen van hen lijkt oog te hebben voor de overweldigende natuur.

Voor ons het startsein om terug te gaan. Omdat ik mezelf vandaag heb overtroffen qua lopen, trakteren we onszelf op een overheerlijke lunch bij een berghut die naast de kabelbaan ligt. Wim neemt een pasta met boter en saliesaus en ik geniet van een forelletje waar ik al dagen zin in heb.

In de supermarkt nemen we een focaccia mee voor vanavond en na een lange siësta maken we plannen voor het volgende deel van onze reis, Florence.