Zaadjes planten

Werklui lopen in en uit, het huis staat op zijn kop, want er wordt vandaag een hybride warmtepomp geïnstalleerd. Tussendoor pakken we de laatste spulletjes in voor onze vakantie. Mijn planning en timing zijn wel eens beter geweest, maar de bedrijvigheid leidt me in ieder geval af van het schuldgevoel waarmee ik nog steeds kamp.

De afgelopen weken is me door meerdere mensen op het hart gedrukt: ‘Ga op vakantie. Je hebt het nodig. Je moeder zou het hebben gewild.’

Dat laatste is doorslaggevend, want zo is het. Mam voelde zich al bezwaard omdat we in mei onze reis naar Schotland hadden geannuleerd. Ik hoor het haar nog zeggen: ‘Nu wordt het toch tijd voor me hé, want anders bederf ik ook nog jullie vakantie naar Italië.’
De tranen springen in mijn ogen als ik denk aan dat moment waarop ik stoer grapte: ‘Ja, mam schiet eens op, want we willen wel op vakantie.’ We lachten er allebei om. Godsamme, een week later was ze er niet meer.

De afgelopen weken heb ik me beziggehouden met de administratieve rompslomp die er komt kijken bij een overlijden. Bankzaken, verzekeringen, het opzeggen van abonnementen en haar digitale nalatenschap zoals het opheffen van Whatsapp en haar Facebookaccount. Vooral dat laatste viel me zwaarder dan verwacht. ‘Ik heb haar gewoon gewist,’ jammerde ik tegen Wim, die voor de zoveelste keer in weken zijn schouder aanbood om op uit te huilen.

Verdriet sloopt je. Het is dodelijk vermoeiend en juist daarom hebben we het allebei nodig om op vakantie te gaan.

21 dagen Italië zoals gepland krijg ik niet voor elkaar. Ik vind het moeilijk om mijn vader en broer nu al zo lang achter te laten. Dus het wordt een compromis, twee weken in plaats van drie en daarom wat minder diep naar het zuiden.

We beginnen een weekje aan de Ligurische kust. Daarna cultuur en gastronomie snuiven in Modena, de stad van Luciano Pavarotti, Ferrari en natuurlijk van aceto balsamico. Tot slot nog wat daagjes aan het meer van Lugano, waar pa en ma zelf ook ooit vakantie hebben genoten.

We nemen haar mee. Finy gaat nog één keer on tour. Want mijn moeder had herdenkingskaartjes met bloemzaadjes erin. Als je het kaartje toevertrouwt aan de aarde komen er op enig moment vergeet-me-nietjes uit. Het idee dat ze her en der tot bloei gaat komen in ons geliefde Italië is een grote troost. Zelf zou ze het prachtig hebben gevonden.

Ons poesenbeest gaat naar het vaste logeeradres in de flat. Sommige dingen blijven gelukkig bij het oude. En aangezien Spekkie nogal een aanhankelijk beestje is, denk ik dat mijn vader best wel wat afleiding heeft de komende tijd.

Ik ga weer bloggen voor het thuisfront, maar het wordt waarschijnlijk een minder spannend en avontuurlijk blog dan de vaste lezers zijn gewend. Toen ik instemde met vakantie heb ik gezegd: ‘Ik neem geen klimspullen mee en ga geen ingewikkelde of zware wandelingen maken.’ Of het lezenswaardig is hoe ik naar de golven staar en de zandkorrels tel laat ik graag aan jullie over.